Ga naar de inhoud

Iconische koeten

De World Press Photo was een voorafje – we waren naar Zutphen gegaan voor een concert in de Walburgiskerk, waar ook die tentoonstelling was.

We begonnen met goede moed – mentaal voorbereid op een overdosis oorlogsleed, milieu-misdaad en wat dies meer zij. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe de wereld is de laatste 5000 jaar. Maar dan nog, er wrong iets. Het was een soort scheelkijken – alsof het rechteroog glom van esthetisch genot en het linker- (natuurlijk het linker-) traande van mededogen en engagement.

Van een miljoen sprinkhanen kun je een fascinerende foto maken, maar tegelijk is er het wrange besef dat ze met hun fotogenieke invasie een hongersnood veroorzaakten in Kenia.

Foto Luis Tato (3e prijs categorie natuur)

En zo’n prijswinnende afbeelding van een kind in een auto in het flakkerende schijnsel van een Portugese bosbrand? Je beseft meteen dat de fotograaf er een pervers dansje omheen heeft gemaakt om de optimale invalshoek te krijgen.

Na een stuk of dertig foto’s vloeide mijn aandacht steeds weg naar de schoonheid van de middeleeuwse kerk. Door de lichtval, door de grappige ornamenten op de kaarsenkroon, door de volmaakte verhoudingen. Schoonheid die niet schreeuwde, maar daar al eeuwen alleen maar was, zonder te willen concurreren.

En daar kwam de muziek van Monteverdi en Frescobaldi nog achteraan, in prachtig samenspel tussen Maurits Bunt (orgel) en Lisa Groothedde (sopraan).

Vanochtend, terug in Wijhe, bemerkte ik iets grappigs. We deden een rondje hoogwater. De pont voer nog net (‘s middags niet meer), maar ons wandelpad was niet langer begaanbaar.

 

Toen betrapte ik mezelf op dezelfde lagere fotografische instincten die mij gisteren nog stoorden in de kerk. Ik was op zoek naar een iconische foto! Natuurlijk schoot ik obligate plaatjes van half verdronken picknicktafels, bloemen die het kopje nog net boven water hielden, enz. Maar ik veerde pas op bij die koeten, de altijd gemotiveerde koeten, driftig bezig de schade aan hun nest te herstellen.

 

Het nest dat – zo wisten wij en wisten zij misschien ook wel – niet opgewassen zou zijn tegen de aanzwellende stroom. Een van de twee kwam aanzwemmen met een twijgje in de bek. In maart zou dit nog een lief lenteplaatje zijn geweest. Nu moet het bijschrijft luiden: ‘Door de opwarming van de aarde komen weerextremen en natuurrampen steeds vaker voor. Bij hoogwater aan de IJssel probeert een koetenpaar met de moed der wanhoop de schade te beperken en voor nageslacht te zorgen.’

Zo, best wel iconisch, al zeg ik het zelf!


 

4 gedachten over “Iconische koeten”

  1. En de spellingcorrector doet niets! Moet vandaag 150 pagina’s bloemlezing corrigeren, dat belooft veel goets. Ik ga het repareren, dank voor de subtiele hints!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *