Boei

De populairste terrasjes liggen bij sluizen, waar de terrasklevers zich kunnen amuseren met het gehannes van echtparen met vaarambities die – moeizaam manoeuvrerend en luid krakelend – hun relatie publiekelijk onder hoogspanning zetten.

Goedkoop volksvermaak (in de dubbele zin des woords) voor zowel overtuigde landrotten als behendige matrozen die zelf nooit zullen struikelen over een tros of een fok tegen hun gok krijgen. En bovendien een compatibel scheepsmaatje hebben, zodat de schelle verwijten niet als hongerige kokmeeuwen over de boot vliegen bij tegenslag.

Het omgekeerde kan ook mooi zijn. Gisteren zag ik een boei in de vaargeul drijven. Of een skippybal of een stootkussen. Iets ronds wat er niet hoorde. De situatie was onoverzichtelijk: er naderde een IJssel-aak (daar zou ie niet van zijn), maar ook een solozeiler en verderop voer een bescheiden motorjacht.

Het binnenschip tufte door, de solozeiler negeerde de boei (boeiuh…) of kon er niet bij. Ah, het jacht keerde en ging stroomopwaarts de boei tegemoet.

Een jonge vrouw in een nette zwarte jurk stond gereed op het dek met een pikhaak of ander vanggerei – ze hebben aan schepen altijd meer aan boord dan je als leek kan bevroeden. Schip en boei naderden elkaar en… kruisten elkaar. De boei dobberde in vrijheid verder richting Zwolle, het schip moest andermaal keren en in de achtervolging.

Dit was het moment waarop de klucht zou beginnen, vermoedden/halfhoopten wij, maar die vrouw maakte geen misbaar. De kapitein schakelde een tandje bij. Toen ze op gelijke hoogte waren met de boei, miste de vrouw nog eens, waarna ze verderop dwars op de vaargeul gingen liggen en de boei alsnog arresteerden. De huisdichteres klapte spontaan voor de eendrachtige samenwerking.

Op de Hendrikus merkten ze daar niets van, maar het applaus was terecht. Deze twee hadden eigenlijk een terras vol toeschouwers verdiend.