‘Iedereen is verantwoordelijk voor het niveau van z’n eigen grappen.’ Denk daar eens even over na, beste lezers, dan masseer ik ondertussen de acute verkramping uit mijn humorkwab (het Gebied van Teeuwen? / Maassen? / Wertheim? / Kaandorp?).
De aangehaalde uitspraak is van kunstenaar Jos de Putter en ik kwam hem tegen in De Stentor, in een artikel over het kunstwerk in het tijdelijke Kamer-gebouw, dat vooral gegniffel, goedkoop gegnuif en misprijzend gesnuif oproept. Het bestaat uit vijf panelen waaraan De Putter kluiten en aarde uit verschillende streken van het land heeft bevestigd. Het resultaat is… uh… aards. Kluitig, kleiig, klontig, lemig – en beoogt ons aan het denken te zetten over de relatie tussen mens en planeet.
Geen luxe, voorwaar, maar het inspireert parlementariërs en passerende hoogwaardigheidsbekleders vooral tot ongein en het soort lol waar niemand blij van wordt. ‘Een heuse klimwand’ (VVD-K-lid Peter Valstar), ‘de brokstukken van het kabinet Rutte’ (terecht anonieme grapjas), en droogkomiek P. van Vollenhoven (Koninklijk Huis) vroeg zich af of je de stenen ook kon ‘gooien naar je tegenstander als het debat niet lukt’. Wat een guit!
Wat mij voor De Putter inneemt is dat hij zijn materiaal met blote handen uit rivierbeddingen en akkers groef; sommige hompen moesten zeven maanden drogen (nadat hij ze eerst in bad had gedaan om ze te verzadigen). Het werden zijn ‘kindjes’, naar zijn zeggen.
De Dagklad-reda, vandaag pro kunst en anti proleet, heeft momenteel energiepieken en -dalen, schommelt tussen stemmingen, wisselt veelvuldig van bezigheden en gezelschap en komt weinig aan het hogere bloggen toe. De poten zouden best eens wat dieper in de modder mogen, maar ja…
Vorige week was ik even terug in Haarlem en ook daar ontbrak het me aan focus. Bipolair doolde ik door mijn oude buurt en in het centrum was het niet beter: soms liep ik op de automatische piloot (op zéér bekend terrein), op andere momenten was er verwarring. Zo slaapwandelde ik aan de Gedempte Oude Gracht een galerie binnen, aangetrokken door de bepaald onzompige kleur blauw van de neushoorn van René Rikkelman.
Ik maakte een praatje met de eigenaresse, in de veronderstelling dat ik in Année was. Ahum… Ze zaten er nog maar kort. Astrid Cornelisse, aangenaam! Bij wijze van penitentie waaide ik ook nog maar even aan bij de buren/het echte Année , dat gelukkig ook nog bestond. Mijn blik werd getrokken naar Dottie van Hilde Trip, vervaardigd uit parelhoenveertjes.
En dat deed me weer denken aan het kruiskopgenot bij Pa’s Meubelshow, uit 2012. Daar mocht je wél aankomen, een kans die ik me destijds niet liet ontgaan.
Genoeg kunst zo? Wie zijn grollen niet kan onderdrukken, gelieve zijn behoefte te doen in het daartoe bestemde vakje hieronder. Maar denk eraan: ‘Iedereen is verantwoordelijk voor het niveau van z’n eigen grappen.’
De uitspraak van Jos de Putter beviel mij wel; denkend aan het kunstwerk van de Rose Kameraden nav de overstap van Steven Berghuis naar Ajax.
Ik ga zelf moeizaam om met al te bruuske veranderingen en was erg gehecht aan het vertrouwde kunstwerk in de oude 2de kamer. Ben benieuwd naar het eerste interview voor de aardse klimmuur. P van V? Laat die zich met terugwerkende kracht maar bezighouden met de opvoeding van zijn kinderen.