Een groot bezwaar van het openbaar vervoer vind ik dat iedereen er gebruik van kan maken, zonder toelatingsexamen. En vaak ook zonder mondkapje. Na vier uur in drukke treinen gisteren was ik vanochtend toe aan een verkwikkende wandeling. Het regende licht, maar met poncho zou het te doen moeten zijn.
En dat was het. Met het Wijheseveer naar de overkant van de IJssel en toen langs de dijk naar Veessen, waar in het haventje twee vlaggen wapperden: de Nederlandse driekleur en de Heerdese vierkleur. Wat een rare vlaggen… Ze deden maar wat!
Ik moest denken aan paarden zoals die op oude schilderijen traditioneel werden afgebeeld. Sierlijk, symmetrisch of met de benen gekromd in volmaakte beheersing. De eerste kunstschilder (ik ben zijn naam kwijt) die daarvan afweek, kreeg veel kritiek. Pas toen er bij wedrennen foto’s werden gemaakt, zag men dat die paardenbenen soms ruzie met elkaar leken te hebben, een afwijkende richting kozen of vreemd zwenkten en zwikten.
Iets dergelijks: als ik jullie vraag snel even een vogelzwerm te tekenen, zijn de meeste vogels waarschijnlijk vvvvvvv-tjes. Misschien een enkele -.-
Alleen, deze foto nam ik vorige week en zie, er zijn ook ^^^^-tjes! En .. en << en ~ En van alles ertussenin.
Stel je een wapperende vlag voor. Ik vermoed dat die hier veel van wegheeft.
En vergelijk die standaardvlag dan met de foto’s die ik vanochtend maakte. Nota bene, er stond zeker geen harde wind. En toch…
Wat is dit voor wanvertoning, wil ik roepen tegen die ongedisciplineerde vodden. Waar is jullie zelfrespect? Al vrees ik dat dat meer zegt over de menselijke waarneming. Over onze onverbeterlijke behoefte aan simplificatie en overzichtelijkheid. Onze gehechtheid aan clichés.
Hoewel, ónze? Laat ik het bij mijzelf houden…
Diepzinng!