Ik had gisteren een auto met chauffeur ter beschikking. Een klein zeer dienstbaar geel autootje (zie Poetsliefde) en een goedgehumeurde chauffeur met een taxi-verleden.
Na twee uur op de snelweg leverden we her en der in Haarlem een stel boekenpakketten af. Aanvankelijk verliep de operatie zo soepel/stroef als je in een stad mag verwachten. Verkeersdrempels, eenrichtingverkeer en wegomleggingen konden de pret niet drukken; de bestuurder heeft een ongeneeslijke voorkeur voor reggae en toegezongen door stressvrije rasta’s tuften we relaxed van adres naar adres.
Pas toen we de gemeentelijke expeditiepost in de Korte Zijlstraat poogden te bereiken ging het mis. Met Jamaicaanse zorgeloosheid had ik geen afspraak gemaakt, met een beetje bonnefooi is niks mis. Ik wist waar het ongeveer was, dus… Alleen ben ik zelf een voetganger. Denk als voetganger. Enfin, we hadden buiten de talrijke elektronische hinderpaaltjes gerekend. Waarvoor je een pasje nodig hebt, of een geheim telefoonnummer of andere dingen die wij niet hadden.
De Korte Zijlstraat is een zeer utilitaire verbinding tussen Raaks en Oningekorte Zijlstraat. Onze eerste poging liep dood. Paaltje! Nog doder! Weer een paaltje… We reden stapvoets tussen een bruidsstoet door bij het Stadhuis en kwamen gevangen te zitten in een soort dubbele loop (loep), zoiets als dat oneindigheidssymbooltje ( ∞ ) waaruit we pas ontsnapten na noodgedwongen honderd meter achteruit tegen de rijrichting in te rijden. Voor mij was het een opfriscursus Haarlemse sloppen en stegen: Stoofsteeg, ‘Pand, Slagerspoort, Vogelkoopsteeg. Ik draaide baby-dreadlocks in mijn haar van frustratie.
(Dertig minuten later)
Via de Gewone Zijlstraat bleek de Korte Zijlstraat onbereikbaar en de dozen waren te zwaar om ze erheen te tillen. De Raaks (de andere toegangsroute, in theorie althans), blijkt van beide kanten gesloten voor autoverkeer, tenzij je auto zo smal is dat je die vervloekte paal kunt ontwijken. En dat was ie! Alleen nog even linksaf. We reden af op acht gemeentelijke handhavers. gelukkig, het was geen fuik, ze hadden middagpauze. Op de terugweg kleefden we bumper bij een handhaver die een pasje had en passeerden de paal net voor ie zijn volgende erectie zou krijgen.
Automobilisten in de binnenstad… Ik was nooit zo met ze begaan. Tot gisteren dan.
Op zondag 5 september (Gluren bij de Buren) is mijn boek te koop als de huisdichteres en ik optreden: Florapark 12 (rondes beginnen om 12.45 uur, 14.15 uur en 15.45 uur).