Vannacht droomde ik van een vrouw op een brommer – een mij onbekende vrouw in een zwartleren jas. Die droom was te bizar en onsamenhangend om er hier recht aan te doen, maar toen ik vanochtend tevergeefs probeerde hem te reconstrueren, schoot mij (uit het geheugencompartiment ‘brommers’) een voorval te binnen waaraan ik een kleine vijftig jaar niet had gedacht.
Het was in de tijd dat ik voor het eerst naar het café ging – zeventien, achttien was ik – en ik moest (vraag me niet waarom) teruglopen van The Scottish Piper in Bloemendaal naar Santpoort-Noord. Veel is vaag in deze geschiedenis, maar wat ik me scherp herinner is dat het mistte. Het was half twee en mijn stemming was prima (dat heb ik vaker in de mist / in mijn eentje wandelend / na cafébezoek)
Ergens bij de vijver aan de Hartenlustlaan reed mij een meisje op een brommer tegemoet. Mooi meisje. Lang blond haar, modieuze laarzen en witte regenjas. Een paar jaar ouder dan ik. Ze stopte, vroeg waar ik heen moest en bood na een kort praatje aan mij thuis te brengen. Aan helmen deed niemand toen; de brommer had stepjes en ik reed mee, op de bagagedrager.
Ik besloot al gauw dat ze onbereikbaar was (iets wat ik in die tijd bij alle mooie meisjes dacht en bovendien was er het leeftijdsverschil van een jaar of vijf). Ze vertelde over haar net opgedane liefdesverdriet en ik (bleu én groen) veinsde oprechte deelneming en genoot ondertussen van haar kietelende haarslierten in mijn gezicht en haar sterke parfum. En moest zorgen niet van die brommer af te donderen, want de heftigste emoties in haar relaas gingen gepaard met slingers over het wegdek. Ze had gedronken, ik rook niet alleen parfum.
La Belle Dame Sans Merci kende ik toen nog niet (in de ballade zet de ridder een mysterieuze vrouw op zijn paard, hier moest ik op de brommer klimmen) maar voor mijn romantische jonge ziel had de nachtelijke tocht iets magisch. Zelfs al werd ik niet meegevoerd naar een ‘Elfin grot’ om me ‘roots of relish sweet’ en ‘manna-dew’ te laten voeren. Bij de poort van ons huis stapte ik af en er was geen poespas verder. Ik heb haar nooit meer teruggezien.
Ingeving: als ik nou romanschrijver was, zou ik hier twee verhalen prachtig kunnen vervlechten. Want die Santpoortse vrouw die ik hier onlangs tegenkwam, met beginnende dementie, zeven jaar ouder dan ik… Misschien moet ik terug om haar te vragen of ze vroeger een brommer had. En met intens liefdesverdriet door de mistige herfstnacht scheurde. En of ze zich herinnerde dat ze ooit een willekeurige jongen oppikte om haar hart uit te storten? Daar moet toch een novelletje in zitten?
Wat een heerlijk verhaal. Heb hartoperatie zitten lachen en grinnik nog wat na.
Ja, ja, gauw terug naar die zorgboerderij! Dat novelletje willen wij hier thuis héél graag lezen! Al genieten wij ook van oude en nieuwe Dagkladden!
Wat mij betreft is dit MEER DAN GENOEG , Marius !
De rest van de potentiële romans voltrekken zich in mijn hoofd.
Ik ben NET iets te jong, anders had ik kunnen denken, dat ik dat meisje op dat mobiletje was …
Wat let je?!
Fascinerend!
Geweldig leuk verhaal! Moet zonder meer in je volgende prachtbundel!
@Harrie: Mag ik je vast noteren als ‘jaarganglezer’ voor 2021?
Mooi verhaal Marius!
Wat me bezig houdt is wat voor brommer dat geweest kan zijn:in die tijd was de mobylette in de geveerde en in de goedkopere ongeveerde uitvoering bij de meisjes erg populair. Die zijstepjes makende zaak gecompliceerd omdat die niet op de standaarduitvoering zaten. Mogelijk was de brommer van haar vader die de voetsteunen voor n kind achterop heeft laten aanbrengen.
De Berini en de Solex waren eveneens verstoken van voetsteuntjes.
De Sparta kende wel in de volwassen uitvoering voetsteunen maar dat was een behoorlijk zwaar ding, zelfs voorzien van een zg. Bok
Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit mooie fragiele meisje met een zware sparta, kreidler, zündap of flandria ( sterk voorovergebogen zit) door nachtelijk Santpoort scheurde. Heerlijk om hierover na te kunnen denken.
Beste Bram, je vraagt het echt aan de verkeerde. Bekentenis: ik heb nog nooit van mijn leven een brommer bestuurd! Aan de omgeving heeft het niet gelegen, dat is duidelijk! Ik gok in dit geval op een damesmodel. En zelfs op die steuntjes durf ik nu (‘put on the spot’)geen vergif in te nemen… Zoals ik al schreef, het was erg mistig.
Ha Marius
Voor de volledigheid moet ik natuurlijk ook de puch en de tomos overwegen, ik bedenk nu dat die brommers idd zijsteunen hadden voor het voetenwerk van de meerijder. De bestuurder/ bestuurster zat opvallend rechtop(“ easy rider” gezien?)
Omdat heur haarlokken in je gezicht streken denk ik dat deze stoere griet op een puch of Tomos heeft gereden! Problem solved!