Zichzelf

De mensen die het over ‘zichzelf zijn’ hebben zijn het eigenlijk per definitie niet. Die voelen toch de taxerende blikken van anderen en ijken zich daaraan. Kunnen ze misschien nóg meer zichzelf zijn, nog oorspronkelijker, nog uitzonderlijker? Nog unieker?

Dus wat dat aangaat zijn ze net als de rest van ons – de trend- en statusgevoeligen, de mode-, smaak- en merkbewusten. Wie echt zichzelf is, lult er niet over en leurt & geurt er niet mee. Die hoeft zich niet te laten portretteren in een lifestyle-magazine. En als je zulke mensen tegenkomt, valt het lang niet mee om met ze te praten, zo zichzelf zijn ze.

Aan de overkant van de rivier zagen we toen we van de pont af kwamen een auto met aanhanger. Zo een waar ze paarden in vervoeren, dachten we eerst. Gestroomlijnd was anders en paarden krijgen meestal minder raampjes.

Een rijdend toiletblok? Er was geen enkele poging tot verfraaiing gedaan. Toen we gluurden, verscheen er een man in de deuropening. Zo’n oudere man die graag knutselt in het schuurtje; alleen stond zijn schuurtje op wielen en kon hij wisselen van uitzicht. Vandaag de IJssel dus.

Nee, de politie kon hem niks maken, zei hij stellig, alles zat stevig bevestigd. Hij woonde 10 kilometer verderop. Er ontspon zich geen lang gesprek – hij hield het niet af, was zeker niet onvriendelijk, maar hij sprak erover of hij nog minstens tien mannen kende met zelfgetimmerde mobiele schuurtjes. Er schemerde wel iets door van zijn privéleven maar liever liet hij zien waar hij vandaag aan werkte: kijk, een nieuw vogelhuisje.

Het was een erg gewoon vogelhuisje. Tegen een foto had hij geen bezwaar. We liepen verder in de richting van Wapenveld en voelden ons een beetje gewoner dan voorheen.

P.S. In Haarlems Weekblad staan lovende woorden van Willem Brand over mijn boekpresentatie. En het boek is nog steeds leverbaar, via mij of de Kennemer Boekhandel.