- Wat nou?! Heb ik iets van je an? Kijk naar je eigen! (Maar wie zal zeggen wat er in deze paalzitter bij station Wijhe omging)
Ik geef alle onderstaande suggesties graag voor een betere:
- Ik had me er qua comfort ook meer van voorgesteld, moet ik bekennen… In de brochure zag het er veel ruimer uit.
- Een helicopter view, dat schijnt tegenwoordig erg in de mode te zijn.
- Voor Epke klappen ze wél als gekken en ík word raar aangekeken.
- Je weet pas of het past als je er op zit.
- Ik kan er zelf niet om lachen.
- Paalzitten, ik had het weleens op tv gezien, leek me een koud kunstje (Ik heb het nooit gedaan, dús ik kan het – die instelling heb ik).
- Ik heb nota bene collega’s met een eigen chaise longue. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld.
- Omdat ik het waard ben.
- Omdat het kán.
- Die anderhalvemetersamenleving die is toch nog steeds van kracht, hè, als ik de persconferentie goed begrepen heb?
- Tijgersluipgang door het natte gras is anders ook geen pretje.
- Trouwens, circusolifanten doen dit óók, op zo’n dom trommeltje.
- En zodra je bent opgehoepeld, ga ik lekker op die rode scooter liggen pitten.
PROMOTIE: Op zondag 14 november in het Badhuis (Leidsebuurt): WORDS & MORE met Marius Jaspers, de huisdichteres (alias Sylvia Hubers), Jolanda Prinsen en Heug (muziek)
ik kies voor de optie ” ik kan er zelf niet om lachen” vanuit katten perspectief. Het geluk om dit te zien/ waar te nemen scoort bij mij een dikke 9.
Gezichtsverlies heb ik natuurlijk kunnen vermijden, maar dat fietsen is toch moeilijker dan ik dacht.
Ik denk dat ie denkt: ‘Even wachten tot die lacherige vent opgehoepeld is met z’n camera en dan maak ik vanuit stilstand mijn dagelijkse salto achterwaarts het dak van de fietsenstalling op. Dan kan de vogeltjesjacht eindelijk beginnen.’
Poes op een paal