Spit

Binnenkort wordt de gewone dienstverlening weer hervat, leve het Dagklad! De afgelopen dagen had ik spit.

Het RIVM moet nog een definitieve diagnose stellen, maar het voelde of mijn wervels in de verkeerde volgorde in de kolom waren gezet (waren het mijn eigen wervels eigenlijk wel?) en dat dan een ploeg ongeschoolde ongemotiveerde minimonteurs van binnenuit probeerde het een en ander te repareren, zo goed en zo kwaad al het ging. In ploegendienst, met scherpe priemen, nietmachines, klauwhamertjes en elektrische nijptangen.

Nou ja, dat was een momentopname. Het kwam ook voor dat ik een theebuiltje in het kopje wilde zwieren en dat alle spiergroepen tussen nek en stuit een wilde staking uitriepen. Wat een starre onverzettelijkheid! Ze lieten zich niet paaien met balsem, zalf, dog oil en andere magische smeersels – zonder dat mij precies duidelijk werd waar ze nou tegen protesteerden. Of ze een betere bureaustoel eisten, onbeperkt thermisch ondergoed, dagelijkse massages of een blauw yogamatje. Het was meer een vaag ongenoegen – een soort onderbuikgevoel maar dan aan de achterkant. Van enige souplesse was geen sprake en zie dan je sokken maar eens aan te trekken of een wervel… zwierig stukje te bereiden.

Dus ik spring voorlopig voorzichtig met mijzelf om en laat het hierbij voor deze eerste keer [even rekken & strekken]. En knippen & plakken: want de Dwarse Man heeft zich andermaal laten inspireren door Dagklad, de Haarlemse jaren. Ook Brugwachtersgeluk werd vaardig gesonnetteerd!

De brugwachter is vast een man alleen.
Hij is op leeftijd. Onbehouwen heeft
het lot hem neergesabeld. Wat wel leeft
glijdt langs zijn drukkende cabine heen.

Voor de overige tien lenige regels zie hier.

Nee wacht, die laatste regels zijn te mooi om niet te citeren:

Een oog wordt mistig bij de eerste toon
en zacht het grijs beton van zijn gelaat.

Je zou er haast een tweede boek voor gaan uitbrengen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!