Aan de bril

Bij Hans Anders of Pearle was ik nog niet geweest, maar ik had al wel een leesbrilletje in een la liggen. Voor incidenteel gebruik, tijdens de schemering of als de krant ineens gezet bleek in een microscopisch lettertype. Soms doen ze dat, voor de afwisseling. Nou ja, zo leek het de laatste tijd en dan had ik aan mijn +1 steun genoeg.

Ik weigerde mijzelf desondanks tot de brildragers te rekenen. Psychologisch was dat klaarblijkelijk een te grote stap. Misschien heb ik me net te vaak een met het blote oog onzichtbaar, superieur lachje gepermitteerd als ik een jongere collega een kopietje aanreikte en die naar zijn bril begon te tasten. ‘Wacht even, dat kan ik zo niet lezen…’

Maar gisteren kwam ik uit de kast. Moest ik… Bij ons optreden in het Badhuis had ik twee teksten voorgelezen zonder haperen, maar de derde had ik uitgeprint in een kleinere letter en bovendien kriskrasten er schaduwen van de microfoon en bedrading overheen. Toen ik het stukje tot de slotzin had doorgeworsteld, besloot ik dat het zo niet verder kon. Sorry, mensen! Na wat gegrabbel en gebabbel, viste ik de leesbril uit mijn bagage. Wat een nuttige uitvinding!

Vanochtend speelde ik mijn nieuwe rol met verve. Het klassieke repertoire: de brildrager die zijn bril niet kon vinden. Nadat ik overal achter, in, tussen en onder had gekeken, woelde ik door mijn haar. Helaas… Met behulp van een loep bracht ik een paar bankoverschrijvingen tot een goed einde. Die bril kon ik nog steeds niet vinden (zonder bril). We maakten een wandeling van een paar kilometer en pas toen ik thuis het restje van de crypto wilde kraken (rottige lettertjes!) voelde ik iets prikken onder mijn oor. Die bril had de hele wandeling als verstekeling meegemaakt, onder de col van mijn trui, de glazen tegen mijn nek.

Bestaan er al slimme brillen die kunnen piepen als het baasje ze kwijt is? [Woordspeling met vari-vocale glazen krijg ik niet scherp]