Scherpslijper

“Ik heb totaal geen energie, ik weet niet hoe het komt. Want de echt zware roosters krijg ik nog niet eens,” zei de jonge vrouw aan de andere kant van het gangpad in de bijna volle coupé.

De energie om haar mondkapje voor te doen had ze evenmin kunnen vinden en toen haar wederwaardigheden in dienst van de kinderopvang de opmaat leken te zijn voor een reisvullend gesprek besloot ik daar iets van te zeggen (Lelystad was nog ver). Het was een mollige, zelfbewuste Surinaamse van een jaar of vijfentwintig en toen ik haar relaas dacht te onderbreken maakte ze met vier vingers een minzaam wapperend handgebaartje in mijn richting, alsof haar nagellak moest drogen. Ze keek me niet aan. En praatte doodgemoedereerd door.

Ik telde tot tien. Ik telde tot twintig. Ik stapte het gangpad in en deed een hernieuwde poging.

“Mevrouw, u heeft mij gehoord. U heeft mij verstaan. Uw mondkapje hangt al onder uw kin. Ik vraag het u beleefd en het is een erg kleine moeite om het om te doen.”

“Ik ben heus niet de enige.”

“U bent wel de enige die vlak naast mij zit en bovendien de enige die een luid gesprek voert.”

Hier schakelde ze routineus over op een andere verdediging en richtte haar telefoon op mij. Wou ze mijn signalement doorsturen naar gespierde vriendjes die niet aan wederhoor zouden doen? Was ik een aanwinst voor haar videoverzameling irritante, machteloze zeiksnorren? Ik reageerde gestoken. “En donder op met je domme cameraatje!” Kennelijk zag ze aan me dat het menens was,

Ze legde het neer. Ik ging zitten. Het mondkapje bleef af en ik probeerde het hervatte gesprek te negeren. Dat lukte aardig, met als enige uitzondering mijn schaterlach en sarcastisch commentaar toen ik haar hoorde zeggen ‘ja, nou ja, je kan het overal oplopen.’

iamzero publiceerde deze week zijn Handboek voor ontkenners, in een desperate poging te voorkomen dat Black Friday en coronacode zwart samenvallen. Breng de redelozen tot rede! Na vandaag heb ik er een nog harder hoofd in.