‘Het sleutelwoord is nu: naar elkaar luisteren.’ Ik heb het van Louise Fresco, vanochtend in NRC, die zich zorgen maakt over het weefsel van de samenleving. Zij signaleert in haar column een aantasting van het vertrouwen en de solidariteit tussen bevolkingsgroepen en generaties.
Daar zou best eens iets in kunnen zitten (als ik miljoenen Nederlanders goed versta) en Louise ziet de remedie in wederzijds luisteren en de dialoog. En laat ik daar gisteren nou toevallig net mee zijn begonnen!
We staken de rivier over met de pont Wijhe-Heerde. Een waterig zonnetje en regenwolken schermutselden aan de horizon; wij profiteerden van de droogte zolang die nog duurde. De kastjes met eieren, peren en noten doen in die contreien aan zondagsrust maar dat was dan ook het enige tegenvallertje. Met volle teugen inhaleerden we de leegte en weidsheid van het landschap.
En toen kwam die dialoog, bij een boerderijwoning waar wij graag stilhouden om naar de grappige menagerie te kijken: twee paarden, een ezel, een guitige alpaca, pauwen, kalkoenen. Een stevige man van een jaar of zestig kwam van het erf met een lege kruiwagen. “Wat woont u hier geweldig!”
Hij monsterde ons kort en begon aan een nors klinkend antwoord. Ik moest even aan het dialect wennen en kwam erin bij ‘… wordt hier steeds drukker.’ ‘Hebt u het dan vooral over laagvliegende ganzen?’ vroeg ik met een twinkeltje in mijn ogen. Maar nee, het ging hem echt om het verkeer. Wij stonden al minutenlang midden op de rijweg, zonder geschept te worden door auto’s. Ik vroeg hem voor de zekerheid of hij een grapje maakte en twee onnozele stedelingen in de maling nam.
Geen sprake van, zijn ernst was niet gespeeld. En dan was er nog de hondenpoep. Hij wees op de berm, de locus delicti. De mensen uit het dorp hielden hun honden niet strak aangelijnd – slampampers waren het. ‘Nallemaal nimport.’ Hij tuurde in de richting van ‘het dorp’ (een kilometer verderop, inwonertal negentig?) alsof de vijand daar zijn tenten had opgeslagen in afwachting van de beslissende veldslag. Het was geen onvriendelijke kerel, zeker niet. Hij tipte ons waar we de beste stoofperen konden krijgen, op maandag dan. ‘Of die daar?’ wees ik op een ander kastje. ‘Nee, da’s niks. Da’s rotzooi.’
Het was een man van duidelijke scheidslijnen en onwrikbare categorieën, daar kwam het op neer. Nimport en non-nimport, dorpeling versus boer, goede peren, kwaaie peren.
Nou ja, je moet niet te veel ineens willen bij zo’n eerste dialoog. En dat wederzijds luisteren? Soms is het raadzaam er in je eentje mee beginnen. Alles voor het weefsel van de samenleving!
Wat een heerlijke rust in dit geillustreede verhaal.
toch een beetje het afzeiken van een boerenpummel, maar ik neem aan dat je tekst eerst aan hem heb voorgelegd, alvorens te publiceren, dat vind ik wel tof.
@Jan K.: Als afzeiken was het zeker niet bedoeld, we hadden best een leuk gesprek met hem (géén pummel). En in het stukje staat niets wat ik hem niet zou durven laten lezen.
@jank: kijk Jan, daar worden mensen zoals ik nou zo vreselijk moedeloos van. Als zelf een goed (bedoeld) gesprek met een medemens wordt weggezet als “afzeiken van een boerenpummel” dan begrijp ik dat mensen zich in hun eigen wereld terugtrekken
Frank:in plaats van goed bedoelen, kun je beter goed doen: de zin: Nallemaal nimport. Hij tuurde in de richting van het dorp(ee kilometer verderop, inwonertal negentig?) alsof de vijand daar zijn tenten had opgeslagen in afwachting van de beslissende veldslag. kun je maar beter niet opschrijven als het niet je bedoeling is om iemand af te zeiken. Dat vraagteken achter het woord negentig bijvoorbeeld, welke vraag stelt Marius daar en aan wie? Aan ons lezers of aan de boer?
Zou het niet beter zijn dat hij aan de boer de vraag stelt waarom hij de nimport zo bedreigend vindt?
Maak je verder niet ongerust, ik ben misschien iets te gevoelig als boerenzoon en wordt er niet moedeloos van er een grapje over te maken
@Jan K.: Het stukje heet ‘Dialoog voor beginners’ Heb geduld, het gesprek wordt vast een keer vervolgd (‘dialoog voor gevorderden’).