Beignet

Gisteren verpletterde ik mijn persoonlijk record in de klasse ‘appelbeignet vasthouden zonder er een hap uit te nemen’ met minstens twintig minuten. Het oude record stond op 13 seconden.

Aan smaak of uiterlijk van de appelbeignet was mijn uitstelgedrag niet te wijten. Het zat zo. Ik was begonnen aan een druilerig ochtendwandelingetje en halverwege de Veerstraat onderschepte mijn neus een niet (te) misse(n) frituurwalm. “Zóó, zijn jullie al aan de oliebollen?” vroeg ik aan de gespierde, weldoorvoede oude man die bij een tuinhekje stond geposteerd; ik deed mijn beste snuivendejachthondimitatie.

‘Appelbeignets.’ Daar kon hij kort over zijn. Ik werd gemonsterd. En goedgekeurd, voorlopig. “Wil je proeven? We maken ze ieder jaar” Ik werd meegetroond naar de schuur, waar zijn vrouw haar kunsten vertoonde bij een pan met kolkend vet. Trouwens, haar kende ik – die twee waren in oktober zestig jaar gehuwd.

Ik nam een beignet van de stapel en weer buiten ontrolde zich een gesprek met de man. Ik zei dat wij verderop om de hoek woonden en toen was hij los. Want onze tuinen grensden aan elkaar, wist ik dat? Via een achterommetje kwamen we bij zijn langgerekte grondgebied. Kijk, de boerenkool was nu afgedekt, vanwege die ijzel laatst. En ‘onze’ eekhoorns kwamen bij hem ook. Ik keek steels naar mijn welgevormde beignet, die ik niet wilde oppeuzelen waar hij bij stond. Stel dat ik een langere bijdrage aan de conversatie moest leveren. Praten met consumptie…

En zo brak ik mijn record. Want hij stipte nog het een en ander aan. En ik was benieuwd hoe zus en zo ging hier. En hij had van alles te melden over het reilen en zeilen in het dorp. En het wel en wee in de buurt. En de instroom van Randstedelingen. Je had goede en kwaaie. Het was een man uit een stuk, die zich niet gek liet maken. Beetje bars met onderliggende goedmoedigheid. Ik maakte af en toe een schijnbeweging met beignet, maar nee…

De eerste hap nam ik pas na het afscheid. Vijf sterren, zoals verwacht. Toen ik me omdraaide om een complimenteuze duim op te steken, was hij alweer in gesprek met iemand anders.

De Dagklad-redactie wenst alle lezers voor 2022 veel onverwachte traktaties en spontane gesprekken.