Mijn mijnheid

Af en toe wil ik een boek lezen dat me boven de pet gaat en zo kwam ik terecht bij Being You van Anil Seth, over het wezen en ontstaan van bewustzijn. Over de ‘werkelijkheid’ als ‘gecontroleerde hallucinatie’.

Volgens Seth zijn wij het complexe, unieke product van voortdurende input/signalen/informatie van buitenaf én van binnenuit (hartslag, lichaamstemperatuur, ademhaling, etc) waarop het brein zijn voorspellingen baseert. Samen vormen die de ‘youness of you’ of mijn mijzijn.

Ik ga mijn vingers niet branden aan dit lastige onderwerp (zeker niet na die miskleun met de midwinterhoorn, waarvan niemand tussen Den Helder en Maastricht de happe in jenever blijkt te bewaren). Wie een indruk wil van Being You, kan beter deze recensie in The Guardian lezen of naar Seth zelf luisteren

Ik beleefde zeker plezier aan het boek, daar niet van. Wel was er een nare, onvoorziene bijwerking. Gaandeweg werd ik me bewuster van mijn onbewuste handelingen – dezelfde als altijd wanneer ik ogenschijnlijk roerloos geconcentreerd op de bank lig te lezen (ik ben een liglezer). Af en toe veranderde ik mijn greep, logisch. Anticiperend op het omslaan, frunnikte ik aan de hoek van de bladzijde. De rug van het boek was aan de stijve kant, dus die masseerde ik regelmatig. Mijn nek- en beenspieren werden gerekt zonder dat daartoe een hoorbaar commando werd gegeven. De wenkbrauwen kenden hun eigen grillige behoeften en dan waren er nog irritante haarplukken en het leesbrilletje die hun plek niet kenden. Om van weggekrabde jeukjes maar te zwijgen, gepluk aan mijn coltrui en alle compleet nutteloze tic-achtige bewegingen.

Ik ontwikkelde van dit alles een onaangenaam hyperbewustzijn en wilde in gesprek met mijzelf – of dat deel van mijzelf dat over dat uitgebreide repertoire van automatische handelingen ging. ‘Kan een mens misschien nog even ongestoord lezen, ja?!?!’ wilde ik schreeuwen tegen de verstopte neuroot die ergens in mijn brein een enorm mengpaneel bediende. ‘KAN HET WAT RUSTIGER? HOE KAN EEN MENS ZO LEVEN LEZEN?’

Hopelijk slijt het weer en kan ik dit weekend een simpele detective wegtikken zonder zo’n kritische supervisor die zich drie keer per alinea afvraagt waar ik / mijn vingers / mijn lijf in vredesnaam mee bezig zijn.