De heggen – ik had ze al eens in het zonnetje gezet hier (zie Heg en steg). Onderwerp afgevinkt, dacht ik. Tot we bij Vorchten (overkant van de rivier) wat dreutelden bij het oude kerkje – ze hebben geen ander, dat ding staat er al sinds de twaalfde eeuw – en ik eens wat beter naar de heg keek.
Naar het onderstel, waar je een rij identieke stammetjes van polsdikte verwacht. ‘Je’, als in stadsmens die geen olm van een iep kan onderscheiden.*
Ik zag een reus in potentie. Gefnuikte ambitie. De stam was dikker dan mijn middel! Als snoeischaar en houtzaag niet waren uitgevonden had hij dat kerkje kunnen overwoekeren. Zou hij elk jaar weer met goede moed beginnen? ‘s Winters uitkienen waar nieuwe takjes de beste kans maakten tot wasdom te komen? Of zou hij weleens een tussenjaar nemen, berustend in de komst van de hovenier?
Het laatste Dagklad dateert van drie weken geleden. Ik had ongepland een soort ‘dry January’, met een lage productie. En… ik bleek het gewoon te kunnen: niet schrijven. Er waren geen afkickverschijnselen en er kwamen geen protesten uit het land of van mijn moeder. Er was geen diepe motivatiecrisis. Een bevrijding evenmin. Ik voelde me een beetje zoals de ransuilen die al een paar weken in dezelfde boom bivakkeren hier in het dorp. Op hun ‘roestplaats’ (met dank aan Gerard voor de term).
Gisteren moest ik een column maken voor Straatjournaal. ‘s Ochtends werd het niks, maar ‘s middags floepte hij vlot op papier. En toen ik vanochtend opstond begonnen de tikvingers al aan hun warming-up. Dus hier ben ik weer. Wie verwittigd wil worden van nieuwe stukjes, kan zich hieronder abonneren. En wie het RaDa soms mist kan het boek van 800 gram bestellen of 3300 oude stukjes van het scherm lezen.
*Melig grapje. Olm = iep.
Ha fijn, je bent er weer! Ik heb je gemist! ‘t Is net als met groente en fruit van het seizoen: het smaakt lekkerder als je het een tijd niet hebt geproefd.