Ga naar de inhoud

Ontknussing

Precies een jaar geleden kwamen we hier in Wijhe wonen. Na een onderbreking van anderhalve week vanwege de verhuizing hervatte Dagklad (formerly known as RaDa) de gewone dienstverlening.

Ik, de voltallige eenpersoons hoofdredactie, was innig tevreden hier – misschien wel te tevreden voor het goede. Verkneutering en verknussing lagen op de loer, vreesde ik; de Grote Wereld leek van ons afgeschermd door een oubollig bloemetjesgordijn. Zo zag ik de wereld vanachter mijn nieuwe bureau.

 

 

Gisteren zat ik de hele dag als verdoofd voor de tv, waar eindeloos dezelfde beelden en meningen werden gerecycled. Kwam er een nieuw IJzeren Gordijn? Was er een nucleaire dreiging? De Grote Wereld was zelden zo nabij sinds ik in 1962 als negenjarig knulletje door mijn vader werd bijgepraat over de Cuba-crisis: Chroetsjov (slecht) tegenover Kennedy (nobel). In die tijd zat je aan de radio ‘gekluisterd’; nu zwerf je STER-mijdend van zender naar zender en scrol je je het eelt op de vingers. Maar eigenlijk kwam er niets binnen gisteren – de doffe berusting, strijdlust en wanhoop van de Oekraïners spoelden over me heen. Het was te veel om te bevatten. Oorlog in Europa.

 

De naïeve plastic vogeltjes die de vorige bewoners op het raam hadden geplakt, waren veranderd in vredesduiven die wegvluchtten voor Poetins kanonnengebulder. Nou, de Russen schijnen de luchthaven Hostomel bij Kiev veroverd te hebben, lees ik net in een update. Ik moet maar eens terug naar de tv.


 

6 reacties op “Ontknussing”

  1. Brigit Kooijman

    Tegen deze ellende helpt geen bloemetjesgordijn. Hadden jullie net zo goed in Haarlem kunnen blijven, verdorie.

  2. Marius (RaDa-reda)

    @Brigit: wie had het allemaal kunnen voorspellen? Gelukkig zijn we maar 120 kilometer naar het oosten gegaan en geen 1800…

  3. De Cuba-crisis herinner ik mij nog goed, stapels blikvoer in de kasten, schuilen onder de trap als het zover was…
    Nee, dan Sebrenica, gevolgd van minuut tot minuut, ik weet er alles van. Nu beperk ik mij tot hooguit het journaal, ik kan het niet meer aan. Moet denken aan ” mijn man schaakt”: Kasparov en zijn kritiek.

  4. Hongarije 1956. De Cubacrisis 1962, dat rustige hoofd van Kennedy op de zwartwit TV, ik vond hem als kind zo geruststellend. Met GBJ Hiltermann kon niks misgaan: die wist precies hoe het zat. Ik heb de leeftijd en moet er aan denken. Overigens Marius, ik mis Haarlem wel, in de verhalen. Mis GBJ Hiltermann ook, trouwens.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *