Onder het mes

Ik zit bij het eten betrekkelijk snel aan mijn vleestaks. Als er geen salami bestond, zou ik vegetariër worden, ginnegrapte ik jarenlang om van de eeuwige gewetensvraag af te wezen. Idem voor lamskarbonade, hachee en aspergeham, dacht ik er stiekem achteraan. Of anders een goed stukje paardenworst van Wisker. En in een pannenkoek hoort voor mij spek. Dus ja… Ach…

Ben ik zo onduidelijk genoeg? Ik reken mijzelf niet tot de brigade voor wie een maaltijd pas ‘compleet’ is met een lapje vlees (oh, de sukadelapjes van mijn schoonmoeder was ik trouwens nog vergeten hierboven). Ik ben geen principiële carnivoor, die watertandt bij het vooruitzicht van een barbecue en liefst zijn eigen bloedworst zou maken.

Waar ik via deze glibberige omweg eigenlijk naar toe wil is dat ik zaterdag een mes door de biefstuk zag glijden. En niet zo’n beetje. Zo soepel, zo bevallig, zo sensueel! Ik zag het gebeuren vanuit een ooghoek. We hadden een pittige wandeling ondernomen, met een sneeuwbui onderweg en bereikten Oene (6 km van Epe), waar we neerstreken in café-restaurant Dorpszicht. Ik bestelde een gehaktbal met brood, niet te versmaden. Aan een belendend tafeltje namen twee gewindjackte mannen plaats, die de aangeboden menukaart gedecideerd wegwuifden. Biefstuk moest het worden. Met patat. Ja, voor beiden. De een voerde buiten nog een telefoongesprek maar was op tijd terug om de biefstuk te snijden toen ie heet was. Hoewel, snijden? Dat klinkt veel te actief. Die man maakte een kleine incisie en hoefde verder niets te doen leek het. Kliefde het gretige mes het vlees of verzwolg de biefstuk het lemmet? Biefstuk en mes wilden elkaar, laten we het daar op houden; het verlangen was onmiskenbaar wederzijds.

Bij het afrekenen vroeg ik de serveerster of hun malse biefstuk van die vermaarde slager kwam, daar in Oene. Jazeker, en een paar jaar geleden hadden ze er zelfs mee in De Telegraaf gestaan: de beste van Nederland. Mijn waarneming had me dus niet bedrogen.

Op weg naar Olst begreep ik voor het eerst van mijn leven de trotse bezitters van een echt goed, scherp mes – van de Bronstijd tot het heden. En op de website van meesterslager Ter Weele kan je een heel wild zwijn bestellen (met huid). Of een ‘Wildzwijnpakket Veluws wild’. Zal ik? En als het helemaal op is, bekeer ik me voorgoed verzadigd tot het vegetarisme.