Broedsucces

De tureluur vertroeteld, de grutto krijgt lucht- en vluchtsteun van gediplomeerde ornithologen, de korenwolf heeft recht op bijvoeding en de kokerjuffer wordt aan de man geholpen. Hoe vaak lezen we niet over goedbedoelde pogingen om bedreigde soorten te redden? En des te verdrietiger is het dan, als weer eens blijkt dat het ondanks de inspanningen sukkelen blijft. Moedeloos zou je ervan kunnen worden…

Als tegenwicht besteedt de Dagklad-redactie daarom vandaag aandacht aan een soort die in de jaren tachtig op de rode lijst stond (met uitsterven bedreigd) en die momenteel bezig is aan even onverwachte als spectaculaire comeback. Ik heb het over de Solex (solex simplissimus).

Dertig jaar geleden stonden de laatste exemplaren te kwijnen in lekkende schuurtjes of bij failliete schroothandels. De enkelingen die werden gespot op de openbare weg rochelden en kuchten onheilspellend. Schuw en kwetsbaar geworden, vertoonden ze zich uitsluitend in streken waar het bevoegd gezag amper activiteit ontplooide.

Hoe anders kleurt de Solex-kaart vandaag de dag! Zoek op ‘Solex’ en je ziet dat sprake is van volledige dekking, in alle provincies. Kom daar bij de rugstreeppad eens om. En waar het bescheiden brommertje voorheen een solitair bestaan leidde, lijkt het zijn schroom compleet te hebben afgeworpen. In grote zwermen, met o zo jolige berijders in stijve lederen, dik met nostalgie ingevette jassen tuffen ze door het landschap.

Vehicologen staan voor een raadsel, maar het succes van de soort is onmiskenbaar. De Solex is zijn status van beschermde soort kwijt, dat staat vast. Gisteren stonden er zo’n 25 op de pont bij Wijhe. Vriendenploeg? Reünie? Personeelsuitje? Toen de slagboom omhoog ging, trapten en renden de jongemannen (allen op klompen) tegen de helling op om hun hulpmotortjes aan de praat te krijgen, zich onbewust van het drama dat zich achter hun rug afspeelde.

Een van hun kameraden bleef hulpeloos achter en keek machteloos toe [kunnen jullie dit met een Sir David Attenborough-stem lezen?] hoe zijn trouwe metgezellen van weleer de tocht vastberaden voortzetten, op weg naar garage of bruin café. Hij sputterde en pruttelde, zijn Solex zweeg, de karavaan trok verder. Tien jaar geleden zou ik de lijdensweg van de eenzame achterblijver nog met een brok in de keel hebben aangezien. Gisteren dacht ik alleen maar: ja, de natuur is hard. Survival of the fittest, gast!

P.S. Dagklad (voorheen RaDa, nog voorhener Raarlems Dagklad) bestaat vandaag zeventien jaar. De bloemlezing Dagklad, de Haarlemse jaren verscheen in september ’21 en is nog leverbaar via de Kennemer Boekhandel en via mij. En ik heb nog zin om door te schrijven. De verhuizing naar Overijssel (februari ’21) heeft de creativiteit niet gefnuikt. Op naar de achttien!