Kleedkamerpraat

Het zou zomaar kunnen dat de term ‘kleedkamergesprek’ inmiddels is gekaapt door coaches en therapeuten voor een sessie die openhartigheid en verbroedering moet bevorderen, maar ik gebruik hem hier in de andere betekenis: vunzige stoerpraat van mannen die elkaar begrijpen, terwijl andere (minder stoere of goedgebekte mannen) er bij zitten grinniken en gijpen.

Het programma Vandaag Inside wordt beticht van ‘kleedkamerpraat’, met Johan Derksen als hoofdzondaar en de verpersoonlijking van alles wat niet deugt aan de oudere witte man die zijn normen en waarden (if any) opdeed in de jaren zeventig.

Nou reken ik mijzelf ook tot die categorie (samen met – demografische natte vinger – een miljoen andere Nederlanderse mannen), dus wat ze over Johan zeggen toets ik onbewust ook altijd even aan mijzelf. Daar komt bij dat ik maar één kleedkamer van hem ben verwijderd (in de zin dat alle wereldbewoners maar vijf handshakes van elkaar zijn verwijderd).

Ik voetbalde voor Onze Gezellen in Haarlem-Noord. We hadden een prima jeugdteam, zowel qua prestaties als sfeer, dat later doorgroeide naar de hogere senioren-elftallen. Een goede mix, waarin behalve voor jongens van de gestampte pot ook plaats was voor bleue gymnasiumpikkies als ik. Leo Fijen, die op het Ichthus zat en later geschiedenis studeerde, was er ook zo een.

Leo was écht een goede back en mocht op een gegeven moment zijn geluk beproeven bij de profs van FC Haarlem, waar hij in de selectie zat met concurrent Johan Derksen, die zich onmogelijk had gemaakt bij Veendam. Ook na zijn transfer deed deze zijn reputatie eer aan. De schenen van zijn tegenstanders waren niet heilig voor hem. Weinig was heilig voor hem, zeker niet als hij (ook dat is verjaard) gemiste trainingsarbeid compenseerde met een pilletje of twee. Zo ging dat in de seventies.

Leo Fijen ben ik uit het oog verloren; wel word ik regelmatig aan zijn bestaan herinnerd door mijn moeder (95), die hem trouw volgt als hij op tv komt en hem tegenover mij bewierookt. Maar ik vind het een intrigerend beeld: één kleedkamer met daarin zowel die rabauw van Derksen als de latere tv-presentator/ journalist die zich beroepshalve heeft toegelegd op devotie en levensbeschouwing. Alles aan die man ademt zuiverheid, naastenliefde, ethiek en inspiratie. Ook toen betekende het rijke roomse leven al veel voor hem. Met wat pech heeft de latere auteur van Het geheim van de stilte en De monnik in jezelf destijds moeten horen hoe die blaaskaak van een Derksen zijn roemruchte anekdote met de kaars opdiste.

Leo en Johan, twee producten van de jaren zeventig!

P.S. Ik schreef eerder kort over Onze Gezellen en Leo Fijen: zie Sportverleden, met dezelfde foto.