Oprecht

Ik vrees oprecht dat dit onderwerp allang is weggepauliencornelist, maar (crisis!) dat rottige zinnetje irriteert me al twee dagen, met de hinderlijkheid van een ontstoken nagelriem of een afgebroken tweevlakvulling.

Het kwam doordat ik een interview met Lisa Weeda wilde lezen, dat omhuld zat in een Volkskrant Magazine, dat ik later argeloos doornattevingerde, me in stijgende mate verbazend over het ondraaglijk hoge Libelle-gehalte (note to self: koop een recente Libelle om te zien of er een verdringingseffect heeft plaatsgevonden).

Zo kon het gebeuren dat ik lelijk bleef haken aan deze alinea: Achter op de scooter zat ik. Mijn armen om mijn vriendje (nu man) heen, mijn hoofd liggend op zijn rug. Ik denk oprecht dat het een van de eerste keren was dat ik achter op een scooter zat. Voorop had ik nog nooit gezeten. We reden over zandpaden door een oerwoud. Mijn zomerjurk fladderde in de bries, stoffige enkels in teenslippers. Palmbomen flitsten voorbij, kleine Thaise huisjes, kinderen in de voortuin…

Een excerpt uit de autobiografie van een Goois meisje (nu vrouw) dat nadien wordt gegijzeld door Moslim-separatisten? Sluikreclame voor enkelsokjes? Spoedt het tweetal (nu echtpaar) zich naar de enige abortuskliniek in Zuidoost Azië die wordt vergoed door hun reisverzekering? Helaas, het blijkt de opmaat voor een recept met cashewnoten (‘sobanoedels met witte asperges en cashewsaus’, om precies te zijn). ‘Yvette van Boven heeft veel ontzag voor de cashew sinds ze weet hoe de chique noot groeit.’

Laten we het niet hebben over recepten met een snufje zout, een draadje saffraan, een soupçon kaneel en een pallet persoonlijke ontboezemingen. Je staat er allang niet meer bij stil. En van mij mag Yvette asperges aan schijfjes snijden, zoals ze propageert, ik ben niet bekrompen in die dingen. Maar………………………………………….

‘Ik denk oprecht dat het een van de eerste keren was dat ik op een scooter zat.’ Hier trek ik een grens. ‘Oprecht’? Ik had nog niks in twijfel getrokken. ‘Oprecht’ verbind ik met excuses, berouw, alles wat je niet hoort te veinzen, Van iemand die ten prooi is gevallen aan een pijnlijke zinsbegoocheling of gevaarlijke dwaalleer kun je zeggen ‘hij dacht oprecht dat…’ Maar van jezelf? ‘Ik denk oprecht dat…’ dient voor mij gevolgd te worden door een krankjorum idee of onwaarschijnlijke bewering – waartoe ik een van de eerste keren achterop een scooter zitten niet reken. Een van je eerste achterwaartse salto’s achter op een scooter is een ander geval, maar dan zou je het wel zeker weten, lijkt me en niet ‘oprecht denken’.

Begrijp me niet verkeerd, ik draag het die aardige Yvette van Boven niet na. Het woord ‘oprecht’ moet, achter mijn rug, onder Rutte, onderhevig zijn geweest aan hyperinflatie. Waarbij de warmste, gezelligste mensen als aanjager fungeerden en ook de bijbehorende lichaamstaal ontwikkelden (stralende, tot communicatie dwingende opengesperde ogen): “Ik heb vanochtend oprecht zo’n lekkere tompouce gegeten!” of “Ik had oprecht beter geen teenslippers aan kunnen trekken.”

Paulien, praat me bij!