Bakcontact

Een jaar na de verhuizing uit Haarlem komt onze integratie (als je het mij vraagt, Wijhenaren moet je niet lastig vallen met dit soort geneuzel) in een stroomversnelling. Daarbij spelen bakproducten een niet onbelangrijke rol.

Rond de jaarwisseling waren daar die spontaan aangeboden appelbeignets en onlangs stak een aardige overbuurvrouw de straat over en liet ons delen in een van haar specialiteiten, de pannenkoek. Een hele stapel: soepel én toch knisperig, lekker met (weet ik inmiddels) stroop, jam en hartige curry (niet alle drie tegelijk). Het was een mooi gebaar dat ik nog zal beantwoorden.

Zelf liet ik me niet onbetuigd toen iemand uit de buurt een medische schrik kreeg te verwerken. Toen ik ‘m na zijn korte ziekenhuisopname weer in zijn tuin zag scharrelen, zag hij nog wat pips om de neus en ik bood pardoes aan een appeltaart voor hem te bakken bij wijze van krachtvoer.

Het werd een bananentaart (ik bedoel, uiteindelijk koos ik voor een ander recept – het was niet zo dat er in de oven een wonderbaarlijke transsubstantiatie plaatsvond); zelf vond ik ‘m prima gelukt. Hij was nog warm toen ik met de bakvorm de tuin binnenstapte. Mijn eerste experiment met naboarschap, met wat goede wil. De taart werd in dank aanvaard (als ik het goed verstond). Het aangeboden biertje sloeg ik af.

Vandaag had ik die springvorm nodig voor nog zo’n taart (ik mag ‘m zelf graag eten), dus toen ik de ex-patiënt in de tuin zag vroeg ik ernaar. En die taart…? Hij keek me stralend aan. “Je moet ‘m niet warm eten.”

“En koud?” vroeg ik (soms moet je een gesprek een beetje op gang helpen). Weer een glimlach. “Ik ben er niet zieker van geworden.” [Bevoegde dialectsprekers mogen hier alle overtollige klinkers, medeklinkers of hele woorden weglaten].

Oprecht tevreden ging ik huiswaarts. Ik had hem geen voedselvergiftiging bezorgd en dat vatte ik op als het hoogst haalbare compliment. Ik weet inmiddels dat ik hier weinig risico loop wild omhelsd te worden bij het eerste vermoeden van wederzijdse genegenheid.

Overigens laat de huisdichteres zich ook niet onbetuigd qua inburgering. Woensdag las ze voor bij een literaire avond hier ter dorpe en haar bijdrage ging erin als koude bananentaart! Het was een uiterst sterk optreden en ik vermoed zo dat het niet de laatste keer is dat ze in Salland het podium beklimt.