Ik ken een goede serveerster – geen vanzelfsprekendheid in deze tijd van personeelstekorten. Efficiënt en vriendelijk is ze en ze heeft een prima geheugen. Vorig jaar dronk ik bij haar op het terras gewoontegetrouw een lokaal gebrouwen biertje uit de Chaos-reeks, de Morrigan. Een keer of vier, schat ik, en toen was het seizoen voorbij.
Toen ik een paar weken geleden het etablissement weer aandeed, vroeg ze direct of ik nog van/aan de Chaos was. En toen mijn allergenetisch belaste echtgenote informeerde of de nacho’s een bepaald ingrediënt bevatten, kreeg ze prompt de verpakking met de ingrediëntenlijst. Die bleek zo bespottelijk klein gedrukt dat alleen mensen met een oogafwijking die kunnen lezen; waarop uit een la een loep werd opgeduikeld. Zo ver gaat ze!
Overdrijf het nou niet met het arbeidsethos en de servicegerichtheid. fluister ik haar weleens in. Niet te vroeg pieken, je bent pas 22 (23/24?), je moet later ook nog een gezin stichten en een pensioen opbouwen en mantelzorg verrichten en… Maar zulk advies is aan haar niet besteed.
Gisteren wipten we weer even aan, vlak nadat ze een crisis hadden doorgemaakt. Ze hadden zich schrap gezet voor het gespreide bezoek van drie groepen van dertig uit de telecommunicatiesector. Personeelsuitje. Onderweg waren die groepen een spontane fusie aangegaan, zodat ze met een slordige honderd hongerigen en dorstigen tegelijk neerstreken. Ik kén mijn serveerster: zij en haar collega’s liepen zich het schompes om de ongeplande invasie te verwerken, maar toen desondanks een aantal ICT-vlegels en -vlerken luidkeels kritiek begon te uiten, was ze de wanhoop nabij.
Jammer dat ik daar niet op dat moment oberde! Graag had ik het voor haar opgenomen en het gemor onderbroken voor een korte toespraak. “Geachte aanwezigen, graag even uw aandacht voor een korte anekdote als reactie op het door sommigen van u getoonde ongeduld. U moet weten, vorige maand deed de Wifi het niet bij mij thuis. Nadat ik al jullie zelfhulpprogramma’s had doorgeworsteld, belde ik ten einde raad en tegen beter weten in jullie Koninklijke helpdesk. Het keuzemenu was er uitgebreider dan het lunchmenu hier en na zes gedwongen afslagen werd mij gemeld dat de gemiddelde wachttijd 46 minuten bedroeg. Lang genoeg om Beethovens Eroica-symfonie in zijn geheel te beluisteren – in plaats van dat pingelmuziekje waar jullie klanten mee wegtreiteren. Uiteindelijk kreeg ik een minderjarig communicatiegenie aan de lijn dat geen router van een broodrooster kon onderscheiden en me alleen wist te vertellen dat de kans op een handelingsbekwame monteur deze zomer nihil was. Gezien deze ontluisterende ervaring durf ik jullie namens de hele, hardwerkende keukenploeg nu wel te vragen om enig begrip als de koffie niet meteen komt!
Overigens ben ik overgestapt naar T-Mobile, dus laat niemand zich gedwongen voelen hier te blijven. 400 meter hiervandaan is nog een uitspanning.”
Nou ja, in werkelijkheid zit ik bij Ziggo en waarschijnlijk zou ik er niet op gekomen zijn op dat moment, maar met een beetje esprit d’escalier is niks mis als je een weblog hebt.
P.S. Als toegift nog een foto van spuit elf, vers van de boer.
Trots op mijn dochter!! Een groter compliment kan je als moeder niet krijgen.
Prachtig
À la
Aki Kaurismäki
Waarom ben je niet SPONTAAN gaan hulp-oberen , Marius ?
Er is moed voor nodig, dat geef ik toe , en beste stuurlui staan aan wal , maar jou gun ik je schijnbare grenzen te verleggen ! En … je hebt zoveel … TALENT !
@Annelien: Gelijk heb je! En je zal zelf je bijdrage ook wel geleverd hebben.
@Antonie: Moet ik dat positief opvatten?
@Julia: Die meute was al weg toen ik daar kwam. Maar wie weet, nu de huisdichteres haar eerste optreden hier heeft gehad gaat er bij mi misschien ook weer wat kriebelen! We houden je op de hoogte.
Ben onder de indruk van je mooie verhaal, en geeft hoegoed weer hoe het bij drukte bij ons gaat.
Maar het is hollen of stilstaan.
Groeten Jaap
@Jaap Doorgeest: Keep up the good work. Wij zijn blij met jullie!