‘Vrijwilliger? Alleen als ze me met vijf man onder schot houden!’ Zo kan ik mijn mentaliteit van de voorbije 68 jaar gevoeglijk samenvatten. Maar mijn bekering nadert (zegt het nog even niet voort!). Zaterdag voelde ik – bij het braafste, gezondste, verantwoordste, gemoedelijkste, milieuvriendelijkste culturele evenement dat ik ken – een kriebelend soort ontroering toen ik die plastic krat met zitkussentjes zag op het gazon. Een vrijwilliger had er een plakkertje met ’35x’ op geplakt.
En een vrijwilliger zou na afloop van de voorstelling de kussentjes weer natellen en op zoek gaan als hij er maar 34 telde. Zoals andere vrijwilligers de hesjes van de verkeersregelaars inzamelden en in de bonte was deden, of de route langsfietsten om de pijlen met IJsseltheaterfietstocht weg te halen bij kruispunten. Die dan volgens het draaiboek werden afgenomen met een vochtig duizend-dingen-doekje en opgeslagen in een kist met en sticker ‘wegwijzers 250x’.
Ze hadden veel eer van hun werk. Alles zat mee zaterdag: de noodponcho’s (97x) en paraplu’s (130x) bleven droog; even overwogen we nog om bandenpech te simuleren, want (we wilden alles meemaken!) dan kon je de 06-nummers van vrijwilligers Frank of Willem draaien. Overigens, de rijwielen van de 600 deelnemers (verdeeld over drie groepen) zagen er vrijwel zonder uitzondering degelijk en goed geolied uit. Bestaat het roestige barrel nog wel?
We fietsten van ons vertrekpunt Wijhe naar Wesepe en via Olst en Den Nul weer terug, pakweg 30 km door een prachtige omgeving. We zagen vier voorstellingen op bijzondere locaties en ook bij enkele uitspanningen waren optredens. Voor elk wat wils; zelf waren wij erg gecharmeerd van Danscollectief Arnhemse meisjes. Hun ‘podium’ was de zandbak van een manege – een enorme vlakte die ze knap wisten te benutten, zodat humor en zeggingskracht van de choreografie overeind bleven.
Gefascineerd keken we ook naar de Glazendraaier, alias Rogier Kappers, die melodieën toverde uit zijn allegaartje van glasservies (Duralex, Blokker, antiek kristal en weesglazen uit de kringloopwinkel). De inhoud van sommige glazen had een oranje kleurtje, zodat zijn natte vingers beter wisten over welk randje ze moesten wrijven. En vingers & glazen doen het alleen als ze niet verkleumd zijn, dus hing er een straalkacheltje boven de ‘draaitafel’. Tot zover de techniek; het intrigerendst was de rust die van de bespeler uitging. Hij leek die glaasjes als een gezelschap intieme vrienden te beschouwen, die hij individueel en geduldig benaderde, zonder iemand tekort te doen. De glazendraaier is naar zijn zeggen een uitstervende soort, maar als ik mijn leven over mocht doen…
Hoewel, misschien is vrijwilligerswerk bij nader inzien een haalbaarder kaart.
Vorige week heb ik die glazendraaier gehoord bij zo’n wandeling in Delft, het klonk prachtig!
Ik zie jou, in een volgend leven, toch echt meer als de surprise act van het danscollectief Arnhemse Meisjes. Met jouw bewegelijkheid en natuurlijke lenigheid moet dat een peuleschil zijn.
@Frank H: Op zich kunnen ze heel goed zonder mijn impulsen, maar nu je het zegt….