Mensen kunnen niet noppen, weet ik sinds vandaag. Met uitzondering van verliefde rasta’s misschien, dat moet ik nog navragen.
Er kwamen weer eens twee dingen bij elkaar. Gisteren wandelden we langs de IJssel naar Fortmond en betrapten twee pony’s met meer dan gemiddelde belangstelling voor elkaars manen. ‘Necking’ grapjaste ik (Engels voor vrijen in de ouderwetse achterste-rij-van-de-bioscoop-zin van het woord). Ze namen hun gesabbel en gelebber buitengewoon serieus en lieten zich weinig aan ons gelegen liggen. Ik nam een paar foto’s.
Was het ware liefde of een ordinair gevalletje I scratch your back and you scratch mine (ik doe dit niet voor nop)? Het onderhoud was zeker geen luxe: de vachten waren een weinig flatteuze lappendeken van restjes winterjas en dun zomerjack.
Vandaag bladerde ik (fluviofiel) door het heerlijke boek De schilders langs de IJssel van Linda Barendse en zo belandde ik bij een aquarel van Jan Voerman sr.(1857-1941), met de titel ‘Noppende paarden’. Op zijn weblog, dat slechts een jaartje minder oud is dan het mijne, geeft Hendrik-Jan de Wit een duidelijke uitleg, met een directe verwijzing naar Voerman. ‘Noppen’ is een Gelders woord. ‘Met noppen wordt bedoeld dat twee paarden in tegengestelde richting naast elkaar staan, de hoofden naar elkaar toegewend en elkaar zachtjes met tong of tanden de noppen (oneffenheden) uit de vacht masseren.’
Engelse vertalers komen in veilingcatalogi niet verder dan ‘gathered horses’ (en zelfs ‘nodding horses’) Dan is mijn ‘necking’ misschien nog een betere poging.