Ga naar de inhoud

Week

Kijk, het omslag van de nieuwe bundel van Gerda Blees. Hint: er zit in de winkel een navelgrote rode sticker op met ‘Een zwangerschap in gedichten’.

Wekelijks tekende de blonde man in Gerda’s leven haar contouren af op een levensgroot vel papier, dat later de basis zou worden van het omslagontwerp. Het boek bevat 41 gedichten – een voor alle weken tussen conceptie en bevalling.

De presentatie in de Kennemer Boekhandel was een warmmenselijk gebeuren, mede dankzij Thomas Möhlmann, met als hoogtepunt de uitreiking van het eerste exemplaar aan de ex-ongeboren vrucht / nu blonde krullenbol tot wie de aanstaande moeder zich in de gedichten richtte. In uiteenlopende gemoedstoestanden en onder soms lastige praktische omstandigheden (corona en een verhuizing fietsten er ook nog eens doorheen).

Ik heb er hier meermalen blijk van gegeven de prenatale modes slecht bij te houden (zie Babyshower en Pre-techo), dus laten we zeggen dat ik blanco aan het boek begon, terwijl ik al wist hoe het afliep: de spoiler kroop fotogeniek over het parket en heeft een naam van vier letters, waarvan één stom. Daar kwam bij, het is vreemd om een intiem boek te lezen over mensen die je persoonlijk kent, zij het niet heel goed.

Maar al snel gaf ik me over aan het rustige ritme van de prozagedichten en waardeerde ik de onnadrukkelijke stijl (ook als het over pijn, angst of paniek gaat) en de onderkoelde humor (‘je vader kan niet toveren, maar hij kan wel magisch denken’). Aan effectbejag doet Gerda Blees nauwelijks, wat vaak des te treffender is: … als we eindelijk in bed liggen begin je meteen weer strepen punten en lussen op mijn binnenkant te tekenen, je vader zegt dat hij het begrijpt / met zijn vingertop schrijft hij een antwoord op mijn buik, iets wat / tussen jou en hem moet blijven. (week 24)

Ik zou veel moois en ontroerends kunnen citeren, maar spring om een indruk te geven naar week 38, waar het zo’n beetje gepiept had moeten zijn:

Vandaag kom je misschien wel morgen of zelfs al vandaag
maar eerst zal het nog sneeuwen in april en zien we op tv
hoe een man zijn eigen kruisdood overleeft, en dan wil ik opeens
niet meer dat dit voorbijgaat, blijf ik liever in dit bijna waar we
nog niet weten hoe wanneer en waar je mij gaat openbreken naar de tijd
daarna

‘Haarlem? Baarlem!’ schijnt een bekend grapje te zijn in het Kleverpark en vruchtbare omstreken. Dus de bundel zal zijn weg naar jonge moeders dankzij die rode sticker heus wel vinden. Maar geef hem vooral ook cadeau aan kinderloze, onwetende mannen als ik, die zich altijd verre hebben gehouden van kraamklinieken. Ze zullen je er dankbaar voor zijn.

 


 

1 gedachte over “Week”

  1. Toevallig had Pierre Winkler vorige week onderstaande dichtregels op Facebook gedeeld. Denk dat ik die bundel maar eventjes ga aanschaffen

    … hij heeft een vrouw gevonden en
    een Max, hij draagt hem op zijn schouders
    langs de zee, wijst naar een golf en zegt
    moet je eens kijken hoe die straks verandert
    in een spiegel op het zand.

    Uit de bundel “Week” van Gerda Blees

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *