Heimwee, Fernweh en blauwwee… NRC Magazine heeft vandaag de kleur blauw als thema en Bianca Stigter stelt bij zichzelf de diagnose ‘blauwwee’, een onvervuld verlangen naar meer blauw in haar leven. In haar omgeving speurde ze naar blauw en dat bleek (hoewel schijnbaar de geliefdste kleur) betrekkelijk schaars.
Ik had gisteren een gevalletje ongewenst blauw. Ik stapte in Almere over op zo’n nog nieuw riekende kobaltblauwe NS-sprinter. Toen hij reed, had ik tot mijn schrik bijna een slok paarse koffie genomen. Na een korte verwarring zag ik dat mijn bekertje van bovenaf fel werd beschenen door de blauwe lichtstroken die deel uitmaken van de huisstijl. Ze hadden bij de Kiosk dus geen cyanide door mijn koffie gedaan, hij was zo zwart als hij moest zijn.
De rest van de dag eisten warmere kleuren de aandacht nadrukkelijk op. Voor de tweede keer deze week moest ik in Amsterdam zijn. Na mijn afspraak pikte ik de Dappermarkt even mee en verlustigde me aan de uitstallingen.
Al slenterend bereikte ik het Oosterpark, waar eveneens kraampjes stonden. Veel bezoekers waren schitterend uitgedost, zag ik van verre en zelfs toen duurde het nog even eer ik de link legde met Keti Koti. Kettingen kapot, het was 1 juli!
Naast het Surinaams en Caribische kleurvertoon viel ook het signaalgroen van de vele agenten op; toen ik even later vanaf een podium de toespraak van Femke Halsema hoorde beginnen, kon ik dat wel plaatsen. Het is trouwens al de twintigste keer is dat de afschaffing van de slavernij met dit festival wordt gevierd, zie ik. De roep om van Keti Koti een nationale feestdag van te maken zwelt aan in de media en na gisteren kan ik daar niet tegen zijn.
