8131

Voor wie haar niet kent: toen mijn moeder negentig werd, heb ik een column over haar geschreven, met de (laat dat maar aan mij over!) toepasselijke titel 90. Lees die dan eerst even. Dat was vijf jaar geleden.

De wereld staat niet stil, voor een hoogbejaarde evenmin. Zo waaide er een pandemie langs, dierbare leeftijdgenoten overleden, haar dochter verhuisde van Hoofddorp naar de kop van Noord-Holland en ikzelf vertrok met de huisdichteres van Haarlem naar Wijhe. Zij bleef achter in haar flat aan het Rijklof van Goensplein. Twee hoog, zonder lift… De boodschappen werden bezorgd maar niettemin, op sommige dagen waren de trappen erg lang en de buren bleven met een enkele uitzondering afstandelijk, gehaast of anoniem.

Wij deden listig aan Wijhe-propaganda; er staat hier een mooi complex, in een park, met zelfstandige appartementen naast allerlei zorgvoorzieningen. We mochten haar op de wachtlijst zetten en al in oktober kwam er een woning vrij. Ze kwam kijken, maar het was zo’n dag dat drempels spontaan gekke dansjes doen en liftknopjes onder haar vingers ondeugend van plaats wisselen. Ze dubde een avondje en nee, meldde ze, ze wou niet. De stap was te groot en zo slecht had ze het immers niet. Wij snapten het maar waren licht ontgoocheld.

In mei kwam er een nieuw aanbod. Ze kwam, zag, dubde amper en wou nu wel! En ze bleef willen (op sommige dagen ‘popelen’). En zo kon het gebeuren dat afgelopen vrijdag om 8.30 uur de onvolprezen Magic Movers voorreden. ‘s Middags om twee uur kon het uitpakken van de eerste dozen al beginnen. ‘Waar wil je slapen?’ vroeg ik later op de dag – bij ons logeren was ook een optie. ‘Ja, hier – het voelt gewoon goed. En ik slaap altijd alleen.’

Dankzij een formidabele familie- en koudekantprestatie voelden woonkamer en slaapkamer zaterdagmiddag al bijna knus. We aten met z’n allen bij de Loswal en daarna kon ze ‘naar huis’. Een huis waar alles ineens anders is. Wat altijd rechts zat, zit nu links; een huis waar draaiknopjes miraculeus drukknopjes zijn geworden; waar theedoeken zich succesvol verscholen houden in een van die identieke verhuisdozen. De vertrouwde schilderijtjes moeten nog opgehangen en er moet nog een nieuwe boekenkast komen.

Zelf vind ik het ook spannend, merk ik. Maandag had ze ‘de omgeving’ al een halfuurtje verkend, dat is hoopgevend. Ook positief: van de medische dienst komt hier wekelijks een vaste kracht langs, die even een praatje maakt, in plaats van de steeds wisselende vliegende brigades die ze gewend was. De komende tijd zal uitwijzen of ze hier haar draai gaat vinden. Voorlopig spreek ik dus alleen namens mijzelf: mijn moeder woont nu bij ons in het dorp en daar ben ik blij om.