Activist

We hadden al een tijdje niet aan de overkant van de IJssel gewandeld. Op het verder lege parkeerterrein honderd meter van de pont stond een camper. Het achterraam was afgeplakt met een tekst op wit papier, in knullige opmaak: ‘RUTTE AAN HET 9AS…’

De derde regel was half aan het oog onttrokken. De bijbehorende activist zat in een vouwstoel voor de camper in de zon, de benen lui voor zich uit gestrekt. Een gebruinde, kalende man van een jaar of zestig in geruit overhemd.

We liepen door (was ‘Lette’ een Gronings aardbevingsdorp?). Aan de overkant wapperde veel nijdig blauw-wit-rood, maar verder was het er prachtig. We kochten pruimen, walnoten en cider in een bermkast; in een perenboomgaard werkte een hangbuikzwijn aan zijn figuur.

Toch kwam even later dat gas weer ter sprake. Dat het geestelijk klimaat in Nederland is verruwd, is niks nieuws. Dat het gist en kolkt en borrelt etc. in de samenleving evenmin. Maar dit eenmansprotest was wel erg schaamteloos. Had zo’n man niets te duchten?

Tot mijn eigen verbazing fantaseerde ik – voor het eerst van mijn leven! – dat ik een overijverige politieman was. Ik (zeker geen fan van Rutte I, II, III of IV) zou die camper eerst aan een ongekend grondige controle onderwerpen (‘tandenborstelrekje niet goed bevestigd, veiligheidsrisico, boete €27,50’) en na constatering van een waslijst pietluttige overtredingen afsluiten met ‘afplakken achterruit’ (boete €80). Oh wacht, ik lees nu pas de achterkant, meneer, dat wordt veranderd in ‘afplakken achterruit met doodsbedreiging’. Komt u maar mee voor verhoor. Haatzaaien en opwekken tot terrorisme. Overigens, die gasminister heet ‘Jetten’, met een ‘N’.’

Toen we weer passeerden zat de activist er nog steeds, in het zonnetje.