Een tweede leven

Je hebt muizenissen, muizenisjes en mini-muizenisjes. En daaronder zit nog een speciale categorie van zulke onbenullige kopzorgjes dat ze hoogstens vier of vijf overbezorgde hersencellen bezighouden.

Zo vond ik de afgelopen week op de vloer van de huiskamer meermalen zwarte brokjes / kruimels / frunzels van een ondetermineerbaar, droog, geurloos, enigszins poreus en meegevend materiaal. Ik fronste, frutselde, kon er niks mee en gooide die mysterieuze stukjes in de prullenbak. Het zal wel. Zolang ik ‘s ochtends nog niet tot mijn enkels in die zwarte rommel sta…

Ik zal jullie niet langer in ondraaglijke spanning laten. Ik ben zelf ook nog aan het bijkomen. Gisterochtend schopte ik een slipper uit en toen die ondersteboven landde zag ik dat de hak lelijk was aangevreten. En (nu mijn belangstelling voor de terminale conditie van het schoeisel eenmaal was gewekt, zag ik het pas) de zool was overdwars gespleten. Bij de tweelingbroer idem. Ik slof er eigenlijk alleen ‘s ochtends op rond om de krant uit de bus te halen en zo. Aan geforceerde marsen en andere wrede stresstests heb ik ze nooit onderworpen, maar niettemin… Ze waren op. Moe en versleten. Als ooit twee bejaarde zolen het helemaal hadden gehad, waren het deze twee.

Jullie hoeven me niet de condoleren, ik vind vast nog ergens een paar dienstbare pantoffels in een verhuisdoos. Wel dacht ik in de loop van de dag nog veel aan ze. Idioot veel. Iets wat ik nooit deed toen ze in de kracht van hun leven waren. Ze bleven klitten aan van alles en nog wat – de overbemeste Nederlandse stikstofbodem, het zorgstelsel en andere futloze systemen, krakkemikkige oude mensen die langshobbelden, dorre struiken in de tuin, het afgebeulde lijf van Nadal. Wat zijn er veel oude zolen die ieder moment ‘krak’ kunnen zeggen of tot ontbinding over kunnen gaan…

Als symbool bleken ze onverwacht vitaal – alsof ze brutaal een tweede leven waren begonnen. Maar nu is het basta. Bedankt voor alles, zolen, ik mieter jullie weg.