Trompe l’ei

Je hebt digi-delen   met één luie klik en echt delen, waarvoor je toevallig net de juiste persoon in de buurt / in je leven moet hebben.

Neem vorige week woensdag, ontbijttijd. Ik scharrelde lekker focusloos door de keuken. Bij voetballers mag de focus nimmer ontbreken, vanaf het eerste tot het laatste fluitsignaal (op straffe van foutieve passes, fatale tegentreffers, uitschakeling voor het miljoenenbal), maar ik begin de dag graag met gepaste focusloosheid. Er was iets met een perfect gekookt eitje dat er met wat geluk ging komen, koffie en sinaasappelsap waren op termijn welkom en misschien zou ik de rijpe tomaten bakken die in de schaal lagen?

Het was niet zo dat ik een taakgerichte, systematische aanpak bewust had verworpen (bijvoorbeeld 1] sap 2] ei 3] tom. 4] kof.), maar zoals het ging deed ik van alles tegelijk op een vage, half-arsed manier. Koffiefilter op de pot maar nog geen bonen malen, ei in pan maar nog geen water, pers klaarzetten voor jus maar het persen uitstellen, tomaten alvast wassen maar verder alle opties open houden.

Dat pannetje waar het ei in lag was trouwens een stalen steelpannetje – ik ga niet vertellen wat voor koffiefilter ik gebruik en of ik tros- of cherrytomaten had, maar het materiaal van dat pannetje doet er wel degelijk toe. Nota bene, het was geen glazen pannetje en desondanks kon het gebeuren dat ik nadat ik brood had gesneden voor bij de tomaten (gebakken of rauw, dat stond nog te bezien) dwars door dat pannetje heen keek en het ongekookte ei zag liggen.

Plots was ik een en al focus! Ik kon door stalen pannetjes heen kijken!!! Met nog een beetje meer focus keerde ik terug van magie naar  realiteit. Het ei dat ik meende te zien was een spiegelbeeld. Tegen het pannetje aan lag een verdwaald plastic deksel en bij de juiste invalshoek kreeg je een soort trompe l’oeil  trompe l’ei.

Zelf was ik in mijn nopjes met mijn luchtspiegelei. Glunderend wenkte ik de huisdichteres en wees haar op dit unieke toeval. “Schiet nou maar op met die koffie,” bitste ze. “En spetter niet het hele aanrecht weer onder als je die jus eindelijk gaat persen.”

(Lees door onder de foto!)

Nee, zo ging het niet. Ze was er toen ik haar nodig had. Samen speelden we even met ons dekseltje en deelden de verwondering. Pas na de koffie bedacht ik dat dit helemaal niet zo vanzelfsprekend was als het leek.