Om bij mijn eigen afspeellijsten te komen, moet ik eerst de muzieksuggesties wegscrollen die Spotify mij opdringt. In het gunstigste geval ergerniswekkend (opgedrongen vrolijkheid, noodzakelijke ontspanning of herfstmelancholie, stemmingsetiket A7, M14 of T9 uit hun grote jukebox), maar speciaal deze week voelt hun bemoeienis als een ongewenste intimiteit.
Maandag verloor ik een goede vriend; het overlijden kwam niet onverwacht en ik kon gelukkig nog op bezoek in het hospice. Maar hij stierf drie dagen later en ik voel groot verdriet. Het soort verdriet waar je je geen raad mee weet. Dus je doet maar wat aanvankelijk, lukraak, zo goed en zo kwaad als het gaat. Eenvoudige klusjes weet ik te verprutsen. Bij het tafeldekken is het verschil tussen lepel en vork te moeilijk voor me. De benen wandelen een vertrouwde route door het bos, het hoofd is elders. De Armagnac die ik dit voorjaar van hem kreeg en nu ‘s avonds samen met Sylvia inschenk, proostend op zijn nagedachtenis, floept te snel naar binnen. Spotify weet voorlopig van niks, dus requiems en de Greatest Songs of Sorrow blijven mij bespaard. Als verdoving draai ik eindeloos dezelfde cd met cellomuziek. Woensdag keek ik obsessief in de brievenbus of de rouwkaart er al lag.
Graag had ik op de sterfdag zelf al deelgenomen aan een uitzinnig ritueel, krijsen en tieren zoals ze doen in het Midden Oosten. Zoals het nu gaat, stof ik dierbare herinneringen af en ga op zoek naar een representatief overhemd voor de uitvaart.
Ergens in mij zijn ze vermoedelijk – en zeer tegen mijn zin – al bezig om mijn oude opgewekte zelf tot leven te wekken: herstellen, helen, verbinden, troosten. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen (zo hebben ze het geleerd) en sentiment wordt niet geschuwd. Ik mag best magisch denken als het helpt, daar zijn ze onder deze omstandigheden tolerant in.
Gisteren ontdekte ik tussen de perken met dorre bladeren kwetsbaar nieuw leven. Eén nietig wit bloempje. Herfsttijloos. Ik weet niet wie het me influisterde want ik ben niet gelovig, maar toen ik het zag, was ik direct overtuigd: een knipoogje van mijn vriend uit het hiernamaals. Hij maakt het goed daar.
Mijn deelneming, Marius. Een mooie en troostende uitvaart gewenst. (Ik ben nog even nieuwsgierig wie dat zijn, de “ze” die jouw oude opgewekte zelf tot leven proberen te wekken.)
Mijn deelneming.
Volgens mij een goede conclusie; ‘Hij maakt het goed daar’.
Zo vond ik seconden na mijn vraag…en haar ‘ja’ een dobbelsteen tussen de stenen met de zes omhoog. Meteen wist ik het: mijn vader geeft zijn zegen.
En verder…ook in mijn kring is de dood aanstaande. Het gekke is; ik leef redelijk gewoon verder. Irritant wel.
Hoewel, we schijnen Oekraïne ook aan te kunnen.
Ach Marius. Ik dacht aan je toen het nieuws hier binnenkwam. Sterkte van ons twee.
mooi gevoelig stukje.