Komisch klein leed

Het leven gaat door, hoor je vaak beweren, al is het maar in de vorm van een puist in je nek de dag nadat je een moeilijke toespraak hebt gehouden bij een crematie.

Ik was voor het eerst bij de huisarts hier. ‘En atheroom’, zei ze prompt. Een ontstoken talgklier. Ik was vooral opgelucht dat ik niet werd uitgelachen, antwoordde ik. Dat de stoere mensen hier in het oosten hun puisten lieten rijpen tot formaat tennisbal eer ze er een riek in staken of er een arts mee lastig vielen.

Dat viel wel mee. Trouwens, zij was zelf oorspronkelijk ook niet van hier. Het was een vlot gesprek, ze was op haar gemak bij me – niet vanzelfsprekend – en omgekeerd had ik er ook wel fiducie in. En (daar sta je de dag na een uitvaart meer bij stil dan anders) die puist was misschien maar een soort amuse van een gezamenlijk zes-gangenmenu waaraan je liever nog niet denkt.

Het bleek ook een amuse in een andere zin. Want ze kon als ik dat wou een poging wagen hem eruit te wippen. Succes niet gegarandeerd, zo dicht bij de nekzenuwen. Maar mijn zegen had ze, dus trok ik mijn coltrui uit, liet de plek verdoven en wachtte in mijn hemd tot ze me van achteren aanviel met een scherp instrument (‘lancet’ zat de hele dag al in mijn hoofd).

Zodra ik iets voelde, begon ze te giechelen. Meisjesachtig. De viezige inhoud was verder weggespoten dan voorzien. En ook daarna, toen ze het wondje dichtborduurde, giebelde ze nog een keer. Had mijn puist onvermoede komische talenten? Zou ze het uitgieren van het lachen als ik een reusachtig gezwel in de aanbieding had? Maar ik deed niet sarcastisch. Ze had onmiskenbaar plezier in haar werk, kom daar eens om. En groot leed van klein leed kunnen onderscheiden, dat is precies waar het op aankomt de komende tijd. Voor mij, voor ons allemaal.

Voor wie benieuwd is naar de afloop van deze medische thriller: ik kreeg een verwijsbriefje, want dat ding gaf zich niet zomaar gewonnen.