Grijs voor grijs

Nee, mijn puist is niet de navel van de wereld en (medeleven volstrekt overbodig) hij kwelt mij niet voortdurend. Maar nadat die aardige dokter mij niet had uitgelachen (‘het is een atheroom’) en onder gegiechel een incisie had gemaakt, verwees ze me door naar een chirurg.

Het Isala Ziekenhuis (Zwolle) liet vanochtend weten dat een afspraak de eerste acht weken er niet in zat. Nou had ik wel iets meegekregen van lange wachttijden in de zorg etc. maar enige lichte wrevel kon ik niet onderdrukken. Misschien ook omdat zoveel andere zaken in deze knotse wereld binnen 24 uur verkrijgbaar zijn. Wat, speculeerde ik, als Bol.com of Cool Blue kleine medische ingrepen in hun pakket hadden?

Dan racete er nu ongetwijfeld een gespecialiseerde atheromobiel door het land ( de ‘pusbus’ in de volksmond) die volgens een strak schema 80 van die krengen per dag onschadelijk maakte. ‘Incisie with a smile‘. En als je nog een onappetijtelijk wratje in de aanbieding hebt, wippen ze dat er in een moeite door ook even uit voor een extra ster in de review.

Nu we het toch over achterstanden en personeelstekorten in de zorg hebben: in een behartenswaardig interview in NRC stelt bijzonder hoogleraar gezondheidseconomie Marcel Canoy dat de fixatie op spreadsheets en rekenmodellen leidt tot een blinde vlek voor menselijke oplossingen. Hij hikt aan tegen de slogan waarmee minister Conny Helder de problemen in de ouderenzorg bezweert: ‘Zelf als het kan, thuis als het kan, digitaal als het kan.’

[De Dagklad-redactie krijgt nare voorstellingen van hoe de minister deze mantra voor de spiegel staat te oefenen, al dan niet in gezelschap van een communicatiemedewerker; moet het zo simpel omdat zíj het anders niet kan onthouden of dient hij tevens als dementietest voor de doelgroep?]

Canoy stelt voor om fitte burgers tussen 65 en 75 jaar te ‘verleiden’ zich als vrijwilliger in te zetten voor hulpbehoevende ouderen. Niet voor verpleegkundige taken, maar voor een beetje sociale controle of praktische hulp (stel dat iemand niet weet hoe je een hoorapparaat moet opladen, of de rolmaat). Het lijkt me een zinnig betoog. Alleen dat ‘verleiden’? Daar komen vast slechte slogans van (Zorg voor een buur. Help een vriend. Zorg voor wie zorg verdient).

In plaats daarvan zou ik liever een vorm van maatschappelijke dienstverlening zien voor 60-plussers. Elke werknemer die wil krijgt wekelijks vier betaalde GHG-uren (Grijs Helpt Grijs), om bezoekjes aan tobbende ouderen af te leggen, ervaring op te doen en te zien of het zijn kopje thee is. En na het pensioen is er hopelijk een band gegroeid die blijft bestaan.

Een verfijning / vergroving van het stelsel is ook mogelijk: alleen degenen die als zestiger hun sociale kant hebben laten zien, komen als tachtiger zelf in aanmerking voor huisbezoek. Een op een: 2000 uur hulp verleend, 2000 uur terug. Nou, ik ga maar eens kijken of ik een spreadsheet in huis heb om deze modellen door te rekenen.