Happy stone

Ik kende het verschijnsel ‘happy stone’ al wel, maar als er eentje bovenop je brievenbus pronkt op een dooie zondagochtend, begint het meer te leven.

De blije, in levendig groen en paars beschilderde steen paste ruim in mijn handpalm. De donor was anoniem; op de achterkant werd enkel verwezen naar een Facebook pagina #Blessed by a Druid.

Kribbig keilde ik de steen met een grote boog richting Den Nul. Donder op met die flauwekul, of ik niet genoeg prullaria van mezelf heb zonder dat anderen mijn adres als illegale stortplaats gebruiken.

Nee, niet! Humorgrapje! Ik toonde het kleinood aan de huisdichteres, die het beetpakte zonder eerst aan te dringen op sporenonderzoek. Was het een bostafereel? Was dat kromme ding een snoeimes? Waren die kronkels maretakken? Want die druïden…

Daarna rezen vele andere vragen. Had de hele straat er een gehad? Had het iets met de viering van Hallowieje te maken? Kregen wij ‘m omdat een weldoener dacht dat wij een opstekertje wel konden gebruiken – hadden we te sip gekeken in het openbaar? Moesten we ‘m een ereplekje geven op de schoorsteenmantel of binnenkort ‘s nachts geheimzinnig door het dorp sluipen en een sprankelingetje brengen in een woning waar doffe malaise en verslagenheid heersten?

Vanochtend was de kleurige steen zoek en even dichtten we ‘m magische krachten toe. Nee, toch niet, hij was bij ons gebleven en stond roerloos op de koelkast. Op Facebook ontdekte ik dat hij deel uitmaakte van een lichting van negen, die drie dagen geleden hier in de omgeving was verspreid.

Net las ik in De Groene Amsterdammer een prachtig interview van Simone Korkus met de Israëlische schrijver David Grossman: ‘We kunnen ons de luxe van totale wanhoop niet veroorloven.’ Grossman wil geloven dat schrijvers ‘samen een ongrijpbaar spinnenweb kunnen weven, dat een enorme kracht heeft, een wereldveranderende en wereldscheppende kracht, de kracht om de stommen te laten spreken […]. Zo bezien is iedere happy stone meegenomen, naast de Alpen van wereldleed. Zoals de huisdichteres het uitdrukt: ‘We moeten iets kleins doen’