Besprenkeld en bemoederd

Om drie uur had ik een ontmoeting afgesproken met een schilderes van IJssellandschappen. Over haar eventuele medewerking aan een op te zetten project. Om alvast in de stemming te komen besloot ik er langs de dijk heen te fietsen, een tochtje van een half uur.

De regengoden, die de hele dag geen spat hadden uitgevoerd, zetten om 14.40 uur de knop om. Sadistisch grijnzend? Of met superieure onverschilligheid – wat kon hun die eenzame fietser schelen… Ik arriveerde doorweekt en verkleumd. Ze kwam direct in actie. Er werd een dekentje over mijn onderlijf gedrapeerd, ik mocht een dikke fleecetrui van haar volwassen zoon aan, ze zette thee. De oudste van twee katten vlijde zich behaagziek tegen mij aan en viel spinnend in slaap. Ik bleef moeiteloos wakker, want er rezen interessante plannen en ze had van alles te melden. Na anderhalf uur had ik ook het atelier met haar werk bewonderd. Tijd om op te stappen. Ze verdween in een alkoof van de oude boerderijwoning en stond erop dat ik een waterdichte gewatteerde jas van haar aantrok, ik mocht geen kou vatten. Je bent nooit te oud om bemoederd te worden, dacht ik (hoewel ik voor de vorm wat tegenstribbelde), en propte mijn eigen natte plunje in de rugzak. Wat een lief mens!

Op de terugweg begon het weer te regenen. Weergoden zien in een waterdichte, gewatteerde jas een mooie uitdaging, kan ik me zo voorstellen. Als troost waren er de wolkenluchten. Omdat ik toch al kledder was, stopte ik een paar maal om een foto te maken. Tot ook de Lumix klam werd. De laatste opname was een soort onderwater-Turner. Maar die daarvoor leken te solliciteren naar vereeuwiging als schilderij. Nou ja, kijk zelf maar.