Madame Petrova

Gisteren had ik het met iemand over de ettelijke on- en halfgelezen boeken die ons beloeren vanaf wankele stapels her en der in huis. Biografieën weggelegd lang voordat de hoofdpersoon de puberteit bereikte; verzamelde correspondenties, op deel 1 na nog in het cellofaan; hooggeleerde filosofische verhandelingen waarvoor het leven (mijn leven) bij nader inzien toch te kort was of mijn geest te verstrooid.

Het voelde als een opluchting het daar enigszins besmuikt met elkaar over te hebben in ons lotgenotenclubje van twee. En beiden vreesden we dat we dezelfde fout zouden blijven maken. Het aanbod in de boekwinkels was te verlokkend, de wereld te rijk en wonderlijk.

Natuurlijk zijn er ondanks mijn schotsjespringen als lezer nog steeds boeken waarin ik word meegezogen. Recentelijk de eerste twee delen van Rebecca West’s trilogie over de familie Aubrey; of Het Mussolinikanaal van Antonio Pennacchi. En dit weekend was er – officieel een kinderboek – De kaarten van madame Petrova.

Hoe dóet ze het, vroeg ik me tijdens het lezen meermalen af. Ik heb Marjolijn Hof hier eerder geprezen, na Lepelsnijder. Dit boek is een vervolg, maar kan op zichzelf staan. Silke en haar tweelingbroer zijn gevlucht van het landgoed waar ze woonden met twee volwassen neven, akelige sujetten. Een waarzegster en haar levensgezel, die optreedt met een dansende beer, ontfermen zich over hen. Silke leert ook de toekomst te voorspellen, maar het leven in de huifkar en op jaarmarkten kent schaduwzijden. Die waarzegster ontpopt zich als…

Enzovoort, tot de weergaloze ontknoping! Maar los van het avontuur valt er zoveel te genieten – Marjolijn Hof heeft een gave schrijfstijl (met mooie archaïsmen) en nergens kan ik haar op trucjes betrappen. En ze is goed met dieren (Kiezel de ezel), sneeuw (die van de dakgoten plopt als het eindelijk lente wordt), geweven stoffen (lijfgoed), lichamelijke ongemakken en ontberingen, angst en twijfel, eigengereide kinderen, primitieve gerechten (raap, uiensaus)… Ze is goed tout court. Haar personages weten je altijd weer te verrassen, op een subtiele manier. En hoewel de sfeer donker en beklemmend is, fonkelt en danst er steeds net genoeg om de hoop op een goede afloop levend te houden. Alles perfect gedoseerd en getimed. En zo kon het gebeuren dat ik met rode oortjes een kinderboek zat te lezen en toen blz. 231 nabijkwam de neiging moest onderdrukken om stiekem vast te kijken hoe het afliep…

Meer in Dagklad over Marjolijn Hof: Beste Slotzin.