Effe inchecken, student!

ALLES, alles, alles (of ga ik nu te ver?) lijkt mij verkeerd aan dit scherm in bus 346, de sneldienst tussen Haarlem en Amsterdam Zuid, waar zwartrijden kennelijk niet wordt geapprecieerd. De doelgroep zijn studenten van de VU – vermoedelijk in het bezit van een OV-kaart, maar notoir vergeetachtig.

• ‘Hi student! Waarom, niet ‘Hé student’ of liever ‘Beste student’? De aanspreekvorm doet ertoe – zijn ‘Hé, goser’ of ‘Luister, kakker’ ook overwogen?
• ‘Effe’? De stemloze medeklinker is met een onstuitbare opmars bezig ten koste van de stemhebbende, maar moet dat aangemoedigd worden? Dat een popie stadswacht de taal van de straat spreekt kan z’n voordelen hebben, maar hier getuigt het van gebrek aan manieren of taalgevoel.
• ‘Gewoon’ heeft iets agressiefs sinds de (doe ‘ns normaal) ‘battle’ tussen Wilders en Rutte. Wie niet ‘gewoon’ doet is een achterlijke gladiool.
• ‘in en uit‘? Dat verzuimen uit te checken zal het probleem niet zijn voor Connexxion, toch? Zolang ze maar inchecken…
• ‘Een boete kost je vijftien wijntjes’? Zoals ‘het voetbalveld’ zo onderhand de enige niet uitgestorven oppervlaktemaat is, lijkt het wijntje (à €3,60) hier op weg de nieuwe munteenheid te worden. Voor onnozele bierdrinkers wordt het bedrag er voor de zekerheid bij vermeld. Maar ruw geparafraseerd staat er zoiets als ‘het enige wat jullie interesseert is zuipen tot je lam en blut bent, dus zorg ervoor dat onze vliegende brigades je niks kunnen maken, zodat je de gebruikelijke achttien ‘wijntjes’ kunt wegtikken in plaats van drie en morgen voor het eerst van je leven zonder kater naar college moet. Het wachten is op een student rechten die zijn boete wil voldoen in het goedkoopste Bulgaarse bocht dat de Aldi onder de kurk/plastic dop heeft.

Schril contrast: vanmiddag zaten de huisdichteres en ik tussen Utrecht en Deventer in de trein naast vier studentes psychologie – één katholiek, een gereformeerd, twee hervormd, zo bleek. Ze voerden in de stille coupé een ontwapenend eerlijk gesprek over hun stroeve omgang met gelovige ouders en aanstaande schoonouders (van het soort dat kerstbomen streng afkeurde). Op een gegeven moment lachte ik om een gekke cartoon, waardoor zij dachten dat ze iets belachelijks hadden gezegd. Ik legde uit hoe het zat en ik maakte ze een welgemeend compliment. Ik heb het niet nagevraagd, maar ik durf te wedden dat ze alle vier altijd (gewoon effe) inchecken. De angst om een bacchanaal mis te lopen speelt daarbij geen rol.