Ga naar de inhoud

Slanke zeugen

’12 miljoen varkens / op dat hele kleine stukje aarde…’ Oh nee, dat waren mensen en het waren er 15 miljoen en die moesten niet in een keurslijf, die liet je in hun waarde. 

12 miljoen is wel het gemiddelde aantal varkens dat in ons land knort en slobbert op elk willekeurig moment – de jaarlijkse ‘productie’ komt op een slordige 30 miljoen. Waarvan je er in ongeslachte, onverpakte vorm zelden een ziet of hoort (soms wel ruikt).

De Haarlemse fotografe Sabine Grootendorst (‘een stadgenote, stadgenoten!’ had ik twee jaar geleden nog kunnen jubelen) fotografeerde de afgelopen jaren 860 (!) stallen waarin varkens worden gehuisvest / gehuismest. Bekijk er zestig en je krijgt een representatief beeld. Of bekijk er zeven. De varkenspopulatie onttrokken aan het oog van buitenstaanders. Aan tierelantijntjes doen varkensfokkers niet – de gebouwen lijken vooral ontworpen om niet de aandacht op zich te vestigen. Het anonieme, steriele uiterlijk is een vreemd contrast met de geforceerde vruchtbaarheid van de zeugen binnenin, of de levensdrift van hun biggetjes.

En zo werd het varken een zeldzaamheid voor de meesten van ons. Zodat je elke keer als je een varken ‘in zijn element’ ziet, staat te kraaien van de pret. Gisteren wandelden we van Wijhe naar Heino en toen we er bijna waren, passeerden we een soort varkensparadijs. Eerst zagen we er twee; ze baggerden nieuwsgierig onze kant op – je weet maar nooit of die vreemde snuiters een truffel op zak hebben. Of desnoods wat aardappelschillen.

 

 

Ze keken guitig uit hun oogjes en er hadden minder fricandeau en rollade om het lijf dan ik zou verwachten. Ze waren zelfs… uh, slank. Afgetraind. En hadden een olijke krul in hun staart.

 

 

 

Verderop stonden hun maatjes. Waarop ik me iets herinnerde uit de Stentor: een varkenszwembad, waarin varkens naar hartenlust konden poedelen. Alleen een duikplank ontbrak nog. De boer had er een prijs mee gewonnen van Wakker Dier.

 

We kochten spekjes bij de prachtige boerderijwinkel vlakbij en daarna gingen we nog even terug. Omdat het zo geweldig was. In belendende weilanden stonden ranke herten en elegante paarden, maar die keurden we geen blik waardig. ‘Daar, moet je die zien! Is ie nou zo zwart of is het allemaal modder?’

 

 

 

Het was modder. Echte, zwarte modderige modder!!! Kom daar nog eens om.


 

3 reacties op “Slanke zeugen”

  1. cor van den berg

    we hebben het maar niet over die bijna 18 miljoen andere varkens op een paar na…

  2. Mariet Overesch

    Bedankt voor dit mooie verhaal. Op deze manieren boeren al meer dan twintig jaar met heel veel plezier

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *