Jantje lacht, Jantje huilt

De nederlaag tegen Argentinië voelde per saldo niet als een nederlaag, voor mij, en dat kwam doordat de vreugde om die reddende 2-2 vele malen groter was dan de teleurstelling om die twee noodlottige penalty’s van Berghuis en Van Dijk.

En die vreugde werd aangewakkerd doordat ik de wedstrijd zag in fanatiek, fel oranje gezelschap. Mijn broer uit Zwitserland is hier te gast en die wil zich dan gulzig laven aan alles wat Hollands is; cultuur in de breedste zin des woords en dus togen we tegen achten naar bruin café het Praothuus hier ter dorpe en vonden een van de laatste vrije plaatsen, vlak voor het grote scherm.

De wedstrijd… ach, zeventig minuten was ie zoals de wedstrijden van nu zijn: je ziet dat de spelers alle tweeëntwintig hoog gemotiveerd zijn, tot de laatste vezel afgetraind, technisch begenadigd en tactisch van kruin tot noppen geprepareerd. Best saai dus eigenlijk. Gelukkig waren de Argentijnen bovendien volstrekt gewetenloos en immoreel, hun slechte inborst en criminele inslag gaven nog wat sjeu aan het geheel.

Pas toen Nederland ‘va banque’ ging spelen viel er af en toe echt iets te juichen. Die tegentreffer van Wout Weghorst was mooi meegenomen, maar tijdens de 10 minuten extra tijd voelde je bij de fans het geloof in de goede afloop wegebben. Terwijl de extra extra tijd tergend verstreek richtte mijn broer – niet eens uit leedvermaak – zijn smartphone op de sippe gezichten in de rouwkamer gelagkamer. Het leven was eruit gezogen; dit was het laatste grote toernooi dat het legioen ooit mee wilde maken; was curling of schansspringen niet leuker als kijksport?

In de laatste seconden van de extra extra extra tijd ging de ‘ingestudeerde’ vrije trap er sluw in. En werd ik een van degenen in dit filmpje – krijsend, joelend, stampend, klappend, omhelzend, dansend. Zo maak ik mijzelf niet vaak mee. En zoals ik waren er honderd in het Praothuus, miljoenen in het land. Tijdelijk krankzinnig.

Die extase pakken ze me niet meer af. Die was zo compleet dat de slechte afloop die niet uit kon wissen. En wie de uitschakeling nog steeds niet kan verkroppen verwijs ik naar de huisdichteres, die bij zo’n nederlaag pleegt te zeggen: nou ja, nu zijn er 45 miljoen Argentijnen dolgelukkig en anders alleen 18 miljoen Nederlanders. (Haar hoef ik dus alleen te troosten als we verliezen van Andorra of Luxemburg).