Energie

Laten we beginnen met het geheim van woest aantrekkelijke mannen. Volgens Ethel Portnoy (van wie ik de essaybundel Genietingen lees, uit 1998) is ‘it’ (dwz aantrekkingskracht) te herleiden tot energie. Uiterlijke schoonheid, kracht en charme? Allemaal goed en aardig, maar om het grote publiek te veroveren moet (bijvoorbeeld) een filmster geladen zijn met het juiste soort energie.

Een acteur die het daaraan ontbreekt, kan het niet veinzen: ‘hoeveel geweren hij ook afschiet, van hoeveel gebouwen hij ook afspringt, hoeveel mensen hij ook een vuistslag in het gezicht verkoopt – als hij van nature traag en saai is zal de camera dat doorgeven.’ Bij Jack Nicholson daarentegen en anderen die ‘it’ / ‘het’ wel hebben, zal de energie eruit knallen als ze alleen maar in een kopje slappe thee roeren.

Tijd om het over mijzelf te hebben. Vorige week vatte ik zo’n post-corona-hoera-nou-mag-ík-eindelijk-ook-weer-griep waarvan ik zelf vond dat ik er uiterlijk dinsdag jongstleden van hersteld had moeten zijn; maar die griep liet zich niet opjutten en tapte meer energie af dan ik er met mijn huismiddeltjes bij kon revalideren. Niks dramatisch, maar toen ik – hoewel thuis – vanochtend vroeg een bezorger van PostNL miste die olijk appte dat de twee wijnpakketten die ik (autoloos burger) voor Kerst had besteld op mij stonden te wachtten bij een Afhaalpunt hier een kilometer vandaan, zag ik er direct véééél minder aantrekkelijk uit. Alle resterende energie had mij verlaten.

Het motregende en ik zag die wijnpakketten al onder uitgeputte snelbinders vandaan gluipen en in diepe greppels belanden of versplinteren onder tankwagens… Ze hadden inmiddels het formaat van landbouwschuren aangenomen en de formaliteiten van de overdracht zouden zich zonder smeergeld voortslepen tot ver in het nieuwe jaar. De miezerregen zou tegen die tijd aangezwollen zijn tot een windhoos en mijn griepje had allang een alliantie gesloten met vliegende tering en kinkhoest…

Zo stond ik daar, secondenlang. Job (bekend van het gelijknamige Bijbelboek) had het niet slechter kunnen treffen.

Tot ik mijzelf zag. Leeg, futloos, murw. Onaantrekkelijk – niet voor een miljoenenpubliek, maar vooral voor mijzelf. De knop moest om en zo geschiedde. Heb je geen energie? Dan maak je maar energie!!!! Waarna de dag nog allerlei twinkelingen en tintelingen bracht. Mijn ruggewervels bezweken niet onder de wijnkilo’s, om te beginnen, maar er was meer.

Het mooiste was dit onverwachte cadeau – onaangekondigd op de fiets bezorgd, ondanks motregen en duisternis – door iemand hier uit het dorp. Zelf gemaakt! En zo prachtig. Ontroerend. Daar knapt een mens van op.