Ga naar de inhoud

Nattigheid zonder narigheid

Zaterdagochtend, ik bracht de huisdichteres naar het station. Zij was gekleed op de heersende weersomstandigheden – lange periodes met harde regen met tussendoor periodes met nog hardere regen en het geheel rijkelijk besprenkeld met extra druppels. Lekker dan!

Bij verzorgingstehuis Het Weijtendaal rollatorde ons een oud vrouwtje tegemoet. Rood jack, capuchon op. Geef die stakker een limousine met privéchauffeur dacht ik meewarig, maar al van verre riep ze ons monter toe dat het maar een buitje was. Van 86 uur weliswaar, maar ze hield de moed er duidelijk in.

Teruglopend langs de Stationsweg zag ik Thijs in regenkleding onduidelijke werkzaamheden verrichten in zijn natte (ik zeg het er voor de zekerheid toch maar even bij) tuin. ‘Wat hebben we het toch goed’, riep ik hem toe, mijzelf citerend. Gisteren sprak ik dezelfde woorden toen ik hem samen met zijn vrouw tegenkwam met een royale taartdoos in zijn handen. Hij antwoordde met een brede grijns, die werd geblurd door de regen, maar niettemin…

Ik deed in een moeite door boodschappen. Bij Bakker Jolink stond een doorweekt oud vrouwtje voor me, niet veel groter dan een stokbrood. Rijd haar met spoed naar een wellness resort en vertroetel haar met alle beschikbare vertroetelarij, dacht ik. Het mensje zelf veegde de natte slierten (nat!) uit haar gezicht en wenste ons zonder sarcasme een fijne dag voordat ze weer onderwater dook, de Langstraat in.

Ik begon van de mensen te houden. Nou ja, van de natte mensen. Althans van de natte mensen die met droge ogen beweerden dat het allemaal best meeviel. En als je er een beetje op lette waren dat er nog best veel. Ik moest denken aan Gerrie Hondius en haar ‘lieve, moedige mensen‘. En aan die aandoenlijke man gisteren in de boekwinkel in Olst, die op auteur noch titel van het gewenste boek kon komen. Na een lange aarzeling kwam hij tot ‘Het gaat over de zin van het leven…’

(De huisdichteres en ik wezen synchroon op ‘Aanraken!‘ maar nee, dat was het niet.)

De zin van het leven? Het is uiteindelijk toch vooral een kwestie van pappen en nathouden, zou ik zeggen, op iedere andere dag dan vandaag.

 


 

1 reactie op “Nattigheid zonder narigheid”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *