Een Wijhenaar die het weten kan (wijs geworden door bittere ervaring) vertelde mij onlangs dat ‘import’ zich de eerste twee jaar meestal gedeisd houdt. Daarna pas toont de westerling zijn ware aard en begint het gemiemel en gemier.
Houtstook, paasvuren, giergeur en ganzenschijt, geknetter van motorcrossers, geheut van ongewassen lokale rockers, midwinterhoorns na sluitingstijd, overstekende trekpaarden met oogkleppen, zuipketen zonder schenkvergunning en drugslaboratoria in beschermde natuurgebieden… Het is niet goed of het deugt niet.
En als ik op mezelf afga heeft hij helemaal gelijk, althans wat die kritieke grens van twee jaar betreft. Want na twee jaar van deemoed en inschikkelijkheid wilde ik vandaag voor het eerst mijn stem verheffen, al wist ik dan niet tegen wie. Het had te maken met het ‘geboortekanaal’ bij Vorchten. Dat is een privénaam waarmee de huisdichteres en ik een smalle passage tussen twee bomenrijen aanduid(d)en, aan de overkant van de IJssel vlakbij de pont, tegen de dijk aan.
Voor ons een in alle jaargetijden geliefde aanblik, met een zichtlijn naar de torenspits van ‘onze’ Nicolaaskerk. ‘s Zomers kusten de boomkruinen elkaar en werd het een soort tunnel, maar die plek stelde eigenlijk nooit teleur. Dit was vorige herfst.
Nou ja, tot vandaag. Wat een verdrietige aanblik.
In Haarlem konden hele wijken drie dagen rouw afkondigen als ergens door de plantsoenendienst per ongeluk wat schaamgroen of kreupelhout was verwijderd. Dus misschien heb ik wat van die overgevoeligheid meegenomen.
En hier ben ik bang me de hoon van kenners op de hals te halen (‘njeu joh, da’s riesholt, dar mwakk’n we mwoanden van, feur korfbal, da speul groit in tien daogen weran’). Dus als ze daar jaarlijks rijshout oogsten en inheemse mandenmakers er een dikbelegde boterham mee verdienen, neem ik alles terug.
Maar anders… Het geboortekanaal valt onder de gemeente Heerde als ik het wel heb. Misschien ga ik toch eens voorzichtig informeren of ze de andere rij wél laten staan. En of er daar iets bestaat als een kapbeleid. En of ze zoiets kennen als een beschermd kerkgezicht. Of er natuuronderzoek is gedaan. Of ze een stikstofrapport hebben opgemaakt. Of er plaatsvervangende natuur komt. Of…
De Onbegrijpelijheid van het Natuuronderhoud, als ik het wel heb.
Hier, aan onze overkant van de Ringvaart, groeien langs het water Wilgen en Elsen, groter, groot en klein. Nu plant ik daar af en toe wat tussen omdat wij het zelf niet meer kunnen verzorgen. Een Spar met kluit, een Grove Den en een Ribes. Op een dag, na een korte vakantie: alles weg. Tot op de grond weggezaagd! Onbegrijpelijk want van die oorverdovende leegte valt niet te genieten. En waarom? Ze stonden niet te dicht bij de beschoeiing, stonden niet op omvallen. Mijn aanplant, in de de droge tijd keurig van water voorzien, en inmiddels al met Stam van 4cm dik: tot op de grond verwijderd! De Ribes die vlak aan het water staat en zich geen ‘boom’ mag noemen staat er nog wel. De verantwoordelijken gegoogled maar niet gevonden. Tereur!
@Cees: Ik vermoed soms dat dat elektrische gereedschap soms een soort machtswellust en agressie oproept bij de mannen. Alles moet weg!