Flitsstukje

‘De bejaardste versie van mijzelf worden’- ik was aanvankelijk wel in mijn schik met deze vondst. Dat je daarmee het lot tart, besefte ik pas toen ik diezelfde woensdagavond bij een fietstochtje herhaaldelijk vreemde flonkertjes en flitsjes zag die zich verscholen als ik schielijk omkeek.

Hinderlijk. Ik had een paar jaar geleden al een paar keer zoiets gehad – auramigraine, heette de kwaal en dan was het een dag later weer over. Zo ook deze keer, ‘s ochtends ging het beter. Alleen, ik moest naar Amstelveen en de bus zette me af bij zo’n wezenloos stuk niemandsland tussen snelwegen en viaducten dat alleen maar ontworpen lijkt om te voorkomen dat mensen er willen blijven. Toen ik opkeek in het felle licht, was het of er een zwart visnetje voor mijn linkeroog bungelde.

Knipperen hielp niet. Pauzeren evenmin. Oh, achter dat visnetje zweefde een raster met honderden zwarte spikkeltjes. En dáár weer achter moest ergens de Amstel liggen, met mijn bestemming. Het was een kwartier lopen.

Het visnetje sliertte ook over de telefoon, met de route, dat maakte het er niet eenvoudiger op. Ik zwalkte wat rond, hulpeloos (de bejaardste versie van mijzelf), hopend op een reddende pijl op het scherm (een reddende engel leek uitgesloten in dat godverlaten gebied). Ik had geen pijn. Het was ook niet zo dat ik niets zag, het was vooral dat het onmogelijk was die bewegende zwarte draden en kruipende spinnetjes te negeren. Alles wat onverwacht beweegt binnen je blikveld wil je aandacht geven, zo ben je geconditioneerd.

In de ruimte waar ik wezen moest, was het schemerig en kon ik me aardig redden. Op de terugweg in de trein googelde ik ‘loslatend netvlies’ (ablatio retinae). De huisarts verwees me vanochtend door naar het Deventer ziekenhuis. De oftalmoloog constateerde wat bloedstolsel in de buurt van het netvlies en wilde het een week aanzien. Geen paniek! Moest ik het oog ontzien? Nee, alles mocht. Ook… een stukje schrijven voor Dagklad? Opgelucht ging ik naar buiten.

Op station Wijhe waren we Henny Schaapman tegengekomen, van galerie De Verbeelding. Zij vertelde dat ze net een nieuwe tentoonstelling had ingericht daar in het ziekenhuis. Anders was het me misschien niet eens opgevallen hoe veel daar aan de muur hangt. Zelfs met visnetje en ogen die natraanden van de belladonna en gel van het onderzoek, kon ik het waarderen. Volgende week moet ik terug voor controle en dan zie ik de schilderijen hopelijk weer zo scherp als de scheppers ze hebben bedoeld en zal ik ook de meest afgelegen afdelingen aandoen.

Knipperdeknipper!

P.S. En dan ook de kunstenaars vermelden van het bovenste van bovenstaande werken.