Meestal slenter ik in hoogsteigen persoon een winkel of tuincentrum binnen, keutel wat rond, keuvel wat, keur de aangeboden waar en besluit dan over een eventuele aankoop. En soms ook niet. Want wat heb je aan principes als je er nooit de hand mee mag lichten?
Dus dan bestel ik iets online. Soms bij een antiquariaat (dan stel je je voor hoe een shag-rokende man monkelend een wiebelige ladder beklimt), soms bij een webshop-gigant met een hel verlicht distributiecentrum ter grootte van het Westland. In het algemeen sta ik versteld van de efficiëntie van alles en iedereen. Op het ziekelijke af soms.
Je bestelt eind augustus (op hún aandringen) een pakket onbespoten bloemenbollen, en ontvangt binnen een tijdsbestek van 10 minuten vijf mailtjes uit Kneukarspel:
- Onze medewerker Simon is 40 seconden geleden vertrokken naar de krat met sneeuwklokjes en verwacht daar ieder moment aan te komen.
- Momenteel worden de tulpenbollen afgeteld.
- Er is een onverwachte telfout opgetreden, onze excuses daarvoor – we hebben Simon helaas moeten ontslaan.
- Onze nieuwe medewerker Nick heeft bij de dahlia’s een verkeerde afslag genomen; sorry voor de vertraging, hij probeert het tijdverlies goed te maken.
- Wij liggen weer op schema en mits het biologisch afbreekbare plakband vanochtend door bol.com is bezorgd, wordt uw pakket meegegeven aan het ezelwagentje.
Soms verlang ik naar een knop met de tekst ‘elfendertigste (5%korting): hoeft niet binnen een week afgeleverd te worden.’ Maar ik vrees dat de sector zich niet zo eenvoudig laat kalmeren. Met alle komische gevolgen van dien.
Vorig weekend bestelde de bejaardste versie van mijzelf (de komende tien jaar in Dagklad BVVM te noemen) een setje met tien van die stijve hulpvingers voor touchscreens.
Bol.com was direct de hyperste versie van zichzelf en beloofde spoedige bezorging. En in een mum van tijd kreeg ik bericht dat het pakketje was overgedragen aan PostNL. Geen krachttoer op zich, want ik schat het totaalgewicht op 50 gram. Ook PostNL beweerde over te lopen van dadendrang. Daarna ging er iets mis. Woensdag ging niet lukken. Zowel Bol.com als PostNL ging diep door het stof.
Als ze zichzelf niet hadden aangegeven, was ik het wel vergeten misschien, maar de dagen daarop bleven ze neurotisch de aandacht vestigen op hun eigen falen. Donderdag ging niet lukken… Helaas bleek vrijdag… Nee, zaterdag…
In het weekend kreeg ik van beide twee fantasieprikkelende mails over de niet waargemaakte beloftes. Dinsdag!!!
Was er een pallet ingestort onder die envelop? Was hij een putdeksel in gewaaid? Was er één stylus uitgevallen en zochten ze nu stad, land en snelweg af met metaaldetectors? Is dit het topje van de ijsberg en zijn behalve mijn pennetjes op dit moment miljoenen pakjes ontrack- tracebaar?
Zo onderhand eis ik ter bevrediging van mijn nieuwsgierigheid een concrete verklaring. Namen! Rugnummers! ‘Door een fout van onze nieuwe medewerker Simon werden per abuis tien miljoen setjes naar uw adres gestuurd. PostNL stelt alles in het werk deze te onderscheppen. Wij hebben Simon op staande voet ontslagen en vervangen door Nick.‘