Uit verontwaardiging de krant of een abonnement opzeggen hoort in het rijtje met voortdurend je leesbril kwijt zijn, ‘s nachts je bed uit moeten om te plassen en geen van de beroemdheden kennen die grossieren in Oscars, Grammy’s en Emmy’s.
Ik lees NRC al sinds 1978 (destijds nog NRC Handelsblad, formaat broadsheet en avondkrant). ‘s Ochtends graaide ik voor in de trein meestal wel een Volkskrant mee voor een gulden, maar NRC was ‘mijn’ krant – hoewel ik weinig op had met de pompeuze deftigheid van J.L. Heldring en me verkneukelde over wereldvreemde koppen als ‘Tennisser Lendl wint voor derde keer Wimbledom,’ die een dedain voor sport en andere vormen van oppervlakkig vermaak verrieden.
De laatste jaren waren NRC en ik wat van elkaar vervreemd geraakt, een sluipend proces vergelijkbaar met een werkkring waar collega’s met wie je je het meest verwant voelt een voor een verdwijnen en je je ineens omringd weet door hun vervangers, die zich vastbijten in allerhande zaken die jou minder boeien.
Het bleek niet eenvoudig de krant per email op te zeggen; het moest telefonisch, onder psychische begeleiding, waarbij nazorg werd aangeboden middels andere abonnementsvormen en natuurlijk was er de vraag hoe het zo deerlijk mis had kunnen gaan met onze relatie na al die jaren. Die aardige vrouw leek er echt mee te zitten, dus ik gaf haar een gewetensvol resumé van mijn zelfanalyse en zei toen ferm: ‘Maar zeg vooral tegen je baas dat ik het kwalijk vind dat ze Hans Ree aan de kant hebben gezet na meer dan dertig jaar. En zeg het ook maar tegen Hans Ree zelf als je de kans krijgt.’
Hans Ree verzorgde de schaakrubriek; dat die onlangs gedegradeerd werd van de zaterdag-editie naar de vrijdag was al een veeg teken en deze week verscheen de laatste. Ree zelf lichtte zijn vertrek toe op karakteristieke wijze – bescheiden, erudiet, geestig, intelligent. Relativerend ook: schaak-columnisten Gert Ligterink (VK) en Max Pam (Parool) hadden ook al de bons gekregen, dus zo bezien… Alleen Hans Böhm mocht nog door bij De Telegraaf, eens in de twee weken.
‘Ik ben verknocht aan Hans Ree, begrijp je dat?’ sprak ik gevoelvol tegen de vrouw. ‘Sommige oudgedienden zijn heilig voor mij. Youp, Frits Abrahams en Steenhuis met de scrypto…’ Ik wilde net beginnen over die ridicule zaterdagse autorubriek toen de verbinding ineens verbroken was. De formaliteiten waren nog niet afgerond, dus ik belde terug en kreeg een andere vrouw. Ook aardig, maar ze had een hooikoortsaanval en niesde en niesde en niesde onbedaarlijk en bleef na iedere nieuwe nies dwangmatig haar excuses aanbieden, wat afbreuk zou doen aan het zorgvuldig opgebouwde, emotionele pleidooi voor de onmiddellijke terugkeer van Hans Ree dat ik oorspronkelijk voor haar in petto had.
Dus ik liet het erbij. De komende tijd zal ik me behelpen met proefabonnementen. Trouw, Volkskrant, Het Financieele Dagblad. De Stentor er digitaal bij voor het streeknieuws. Maar geen ervan zal meer ‘mijn’ krant worden, zoveel staat wel vast.
De Volkskrant kan je wel vergeten, die heeft kort geleden de schaakrubriek ook aan de kant gedaan, tot groot verdriet van heel veel schakers.
Daar kwamen emotionele reacties op.
@Nel: ja, schakers hebben niet de naam emotioneel te zijn, maar als je aan onze schaakstukken komt….
1978, dan ben je nog van de generatie die ‘het’ NRC mag zeggen.
Herkenbaar Marius,
Zo heb ik afscheid genomen van de Triodos-bank. Ik was er verknocht aan. Dat ze duurder zijn dan andere banken nam ik graag voor lief. De antroposofische doelen boeiden me niet want de bank doet eerlijk van alles om goed te doen. De natuur staat er in hoog aanzien en ze komen zelfs op voor de mensheid. Tot ik uit verveling een uitzending van Avro-Tros-Radar voorbij zag komen. De duurzame bank bleek een flink aantal (43-duizend) aandeelhouders verre van hun geld te houden. Hen was voorgespiegeld risicoloos geld in de bank te stoppen maar dat klopte dus niet. Niet dat ik er veel van begreep maar het leek me wel vervelend voor die aandeelhouders. Dus ik keek het wel af in afwachting van een reactie van de bank. Daar wacht ik dus nog op want die reactie kwam niet. De goudeerlijke bank hield de kaken stijf op elkaar en daardoor brak mijn klomp. Wegwezen, dacht ik en voegde de daad bij het woord.
@Henk: Ja, ik wissel al mijn hele leven tussen ‘de’ en ‘het’ NRC (en ALTIJD denk ik dat ik het fout doe)
@Max: Sipkes toch, hè? Niet Max Pam? En ja, Triodos heeft het wel verbruid!
Vrij spoedig na het aangaan van een NRC-jaarabonnement – doordeweeks digitaal, zaterdag dode boom -, kreeg ik nog maar mondjesmaat die lekkere zaterdagkrant; ongeveer in 30% van de 52 weken die het jaar telt. Hoe ik ook soebatte; ik kreeg de papieren variant nauwelijks terwijl ik er wel voor betaalde en hem contractueel pas na het jaar kon opzeggen. Bezorgers was het probleem, mondelinge toelichting verder niet mogelijk. Na het jaar heb ik dus opgezegd en nu blijven zij tot vervelens toe soebatten om weer met hen in zee te gaan, nu wel mondeling, iedere maand tot tijdens mijn heilige wandelingen in de duinen. Zaken verkopen die ze niet waar kunnen maken! Zo gaat die krant ook wel stuk!