Behalve zeventien miljoen bondscoaches bleek Nederland de afgelopen week ook zeventien miljoen zangpedagogen en stemcoaches te hebben, die zich collectief op Mia en Dion stortten.
(Hier zit schrijver dezes even vast. En nog even. Best lang eigenlijk. In aanmerking genomen dat het om een zin van zeven woorden gaat. Hij wil de schijn van onuitstaanbaar snobisme vermijden, maar weet niet hoe. Er zit niets anders op dan ze een voor een uit te typen, in de juiste volgorde.)
Ik heb ‘Burning Daylight’ nog niet gehoord.
(Hier besluit schrijver dezes zich in het vervolg van dit stukje te onthouden van sarcasme en valsheid en gratuit leedvermaak ten koste van Dion en Mia.)
Totaal onwetend was ik evenwel niet. De NRC-zonder-Ree deed aan intensieve lezer-begeleiding in de aanloop naar de allesbeslissende uitvoering van ‘Burning Daylight’. De blijde boodschap van het lied werd uitgespeld (‘een mens struikelt meer dan eens, we kunnen onze tijd verspillen, maar het is nooit te laat om opnieuw beginnen‘); het ‘gevecht’ van de zangers met het lied kwam aan bod (een gevecht dat ze verloren, de toonsoort werd aangepast); evenals de haat (Nederland telt – ruwe schatting – zo’n negen miljoen amateur- en beroepshaters) en hun omgang met kritiek (meditatie, zelfhulpboeken, ijsbaden, boksen en ademhalingstraining).
Zelf had ik een andere avondbesteding – zie hieronder – dus toen ik thuiskwam en de tv aanzette, was het drama al geschied in Liverpool. Jinek had Gerard Joling &co aan tafel (als de Wagner Groep de finale had gehaald, hadden ze niet hysterischer kunnen zijn) en ik viel ook in het interview met Mia en Dion. Ze waren naar elkaar toegegroeid – sterker, ze leken aan elkaar vastgegroeid. Dions arm was verkleefd met Mia’s rug door alle gedeelde smart. Mia zag eruit als een puppy dat in een wak was gerend en net voor de verdrinkingsdood door de brandweer was gered. Ik had met haar te doen.
Ik had met haar te doen! Wat doen we mensen aan door hun Songfestival-optreden zo belangrijk te maken? Wat doen ze zichzelf aan? Mia en Dion zaten beiden hoog in hun adem bij twee eerdere podiumoptredens en werden dusdanig lang gekielhaald in de media dat ze waarschijnlijk de rest van hun leven nóg hoog in hun adem zullen zitten.
(Drie hoofdstukken over frivole zaken die in de media ten onrechte worden opgeklopt door de redactie geschrapt)
Het kan ook anders. De menselijke stem (in de juiste keel, op het juiste moment) is een uniek instrument. Gisteravond waren wij bij een huiskamerconcert in Zutphen. Trio Wings zong daar a capella. Met een verrassend, breed repertoire: liederen uit de hele wereld, in de oorspronkelijke talen – wat hoe dan ook een verrijking is – over universele thema’s. Gioia, Saskia en Susannah, zangeressen met zuivere, geschoolde stemmen die prachtig samengaan. En niet alleen in de melodieën was er harmonie – ze hadden er zichtbaar plezier in om samen op te treden.
Dit was (nu wil ik toch even snobistisch zijn) muziek zoals muziek bedoeld is. Zonder de hijgerige jacht op de douze points, zonder malle aanstellerij. En (moet ik het nog vermelden?) niemand zat te hoog in zijn adem.
P.S. Ze zijn trouwens te boeken voor concerten groot en klein: wingsvoices[apenstaart]gmail.com
Toegift-P.S. Zie over mijn ontdekking van de stem als muziekinstrument ook https://www.dagklad.nl/2019/11/24/gereserveerd/