Sax sells

Nooit eerder was er zoveel sax in mijn leven als de laatste twee maanden. In april waren we een paar dagen terug in Haarlem en Amsterdam. Die zaterdag namen we op Muiderpoort de trein naar CS en kwamen (onvermijdelijk, met een trein is het lastig improviseren) langs het Muziekgebouw aan het IJ. ‘Kijk voor de aardigheid eens of er wat is?’ vroeg ik aan de huisdichteres.

Er was wat. Over een half uur al, om 15.30 uur. Een festival voor minimal music. Met SIMILAR – een stuk voor acht saxofoons. Er waren nog kaartjes.

Acht?!? Mag het een saxje minder, dachten we eerst. We slikten de scepsis in. Toen de zwaarbebaarde Oekraïense componist, Shalygin, barrevoets het podium betrad, alsof hij een bedenkelijk sekte kwam stichten, onderdrukte ik melige oprispingen. Hij dirigeerde zelf. De muziek begon en al na enkele minuten had ik me gewonnen gegeven.

Acht!!! Soms was het melodieus, soms affreus, dan weer plagerig, speels, hortend en stotend, zwierig en schalks. Het Keuris Quartet en het Amstel Quartet hadden voor de gelegenheid de krachten gebundeld en 90 (!) minuten lieten zij hun saxen kreunen, hoesten, grommen, krijsen, hijgen, kokhalzen, piepen, bellenblazen, snuiven, blèren en ademhappen. ‘Gewone’ muziek was er ook. Fantastisch! Na het slotapplaus gaapten wij elkaar ongelovig aan. Dankbaar voor deze toevalstreffer. Zoiets kon alleen in de grote stad.

Ach wat, vanochtend trad het MICA Saxophone Quartet op in de Nicolaaskerk hier in Wijhe. We gingen op de bonnefooi, zonder voorkennis, ook omdat we die koffieconcerten van de vriendenstichting zo sympathiek vinden. En toen waren daar Tessa von Piekartz, Silvan van den Boom, Mirjam Kwebeman en Suzanne Boer (resp. sopraan-, alt-, tenor- en baritonsax). Acht stukken, acht verschillende componisten, van wie ik alleen Albeniz van naam kende. Het begon met A Painting by Shiva (J. van Duijn) en Sarajevo (G. Lago); beide – zo werd uitgelegd – met een zware thematiek. We waren direct in de ban. Ontroerd zelfs. In het vervolg viel met name het spelplezier van de vier jonge musici op. Ze hadden het goed samen. Op de stoeltjes voor ons werd dat opgepikt: daar zaten een paar peuters lustig mee te deinen met de ritmische Gershwin-achtige passages. De staande ovatie na afloop was volkomen verdiend.

Ook visueel vind ik de saxofoon schitterend. Ik google Duckduck zojuist dat in Deventer bij de Lebuïnustoren een vooraanstaande saxofoonwinkel is. Misschien dat ik daar binnenkort eens binnenloop met een doorzichtig smoesje – zo’n rietje van D’Addario kost maar €2,70 zie ik. En de Yanagisawa alt A- W037 is afgeprijsd naar €10.485. Het liefst zou ik er vier verschillende saxen kopen, met een kwartet erbij.

P.S. Woensdag wordt het Literatuurfestival Wijhe , waar Sylvia en ik optreden, opgeluisterd door de saxofoonsectie van de Olster Harmonie.