Trekkerslep

Sinds twee weken lees ik Trouw (ipv NRC zonder Ree) en het komt niet als een verrassing dat daar nogal wat artikelen in staan die ik schaar onder de noemer ‘vrijworstelen met het eigen geweten’.

In de bijlage ‘Tijdgeest’ onderzoekt filosoof Fleur Jongepier dit weekend haar beweegredenen (onbedoelde woordspeling) om naar verre oorden te reizen. In India filmde ze opgetogen een kudde geiten met de bijbehorende herders; haar Indiase vrienden lachten haar uit. Zo wilde zij ‘authentieke’ Indiërs kennelijk het liefst neerzetten – arm, stoffig, verweerd – terwijl ze in de suffe buitenwijken die er ook zijn haar camera in het foedraal hield.

Het voorvalletje wroette van alles bij Fleur los: hoe zuiver zijn de motieven van de reiziger/toerist? Zoekt die niet onbewust het stereotiepe? Wat is er voor nodig om je een cultuur echt ‘eigen’ te maken? En ja, de toeristenindustrie tekent voor 8% van de opwarming van de aarde. Dus dan maar nooit meer terug naar India of Japan…?

Al die vragen behalve de laatste stelde ik mijzelf gisteren ook. Met dit verschil dat ik niet 6000 km naar Hampi of Delhi was gevlogen maar 7 km van Wijhe naar Elshof was gefietst, waar zaterdagmiddag de jaarlijkse ‘trekkerslep’ plaatvond. Over cultuurschok gesproken!

Helaas, qua gevoelstemperatuur deed het feestterrein met de 183 deelnemende landbouwvoertuigen voor Calcutta niet onder, waardoor het mijnerzijds niet kwam tot indringende gesprekken met de inheemse bevolking.

Er waren ook een schattig kinderkermisje (eendjes vissen / draaimolen) en een damesvolleybaltoernooi (Sjoempies tegen de Roze Rammers / Klaagkutten tegen Luchies Mix / Zwakke Enkels tegen Tuunhuus). De tractoren stalen evenwel de show. Alleen, waar ging het om/over? Als ik uit Mumbai of Bangalore was komen fietsen had ik er waarschijnlijk even weinig van begrepen. Ah, simpel! De tractor die de meeste, zwartste en giftigste rook uitbraakt wint, dacht ik eerst. Toen meende ik te zien dat er koppels tegen elkaar reden, in een afvalrace, wat evenmin klopte.

Als ze tot stilstand kwamen werd er een aanhangwagen (van een bepaald tonnage) losgekoppeld en verscheen er een getal tussen de 80 en 100 op het scorebord – de afstand in meters? Vervolgens werd de zandbaan geëgaliseerd door weer andere sleppende trekkers of trekkende sleppers, met een zorgvuldigheid alsof Sven Kramer er een werelduurrecord moest schaatsen.

De sfeer was gemoedelijk, maar uitzinnige vreugdetaferelen zag ik niet. De mensen hadden het gewoon goed met elkaar.

En ik mag de spreekstalmeester niet onvermeld laten. Van zijn precieze teksten verstond ik slechts flarden, maar het was inside information van het soort waar ik als complete outsider erg van genoot: “Geurts deelname was nog even een vraagteken toen hij gisteren met zijn trekker een goederentrein ramde, maar de familie heeft de hele nacht doorgewerkt en nu zijn zelfs de wieldoppen weer spic and span. Het spoorverkeer is nog niet op gang.” Of woorden van gelijke strekking.

Zal ik Fleur Jongepier vragen of ze volgend jaar met me mee wil naar de trekkerslep? Of naar de traditionele motocross op zondag? Ik vond het sowieso leuk, maar dat doordringen tot de diepste roerselen van de bevolking en het wezen van de cultuur stel ik liever uit tot er geen hittegolf is.

P.S. Op de terug passeerde ik nog een festivalterrein voor cavia’s, die ook hun eigen cultuur en roerselen hebben.