Bons en kdoink

Hoe oud is het jongste spookhuis? Zijn er nieuwbouwspookhuizen? Sociale woningbouwspookhuizen?

Natuurlijk, spoken hebben van oudsher een voorkeur voor slecht onderhouden landhuizen, halve ruïnes liefst (energielabel P), waar de scharnieren audiogeniek piepen en de ruiten twee eeuwen geleden voor het laatst gelapt en gezeemd zijn. Verpakt in wilde wingerd en nog nimmer gesnoeide kamperfoelie, vanbinnen gestoffeerd met spinrag. Kroonluchters hebben maar een onmerkbaar zetje nodig om zich los te maken uit de kruimelige plafonds en aan gruzelementen te vallen.

Waarom hebben we het hierover, vragen de ongeduldigste lezers zich reeds af? Nou, ga er maar even rustig voor zitten. Of swipe lekker een eind door naar websites die van de instant bevrediging zijn. Aan ongeduldige types hebben we een broertje dood hier bij Dagklad. Maar het zit zo:

Eergisteren (het was weer zo’n seriële plakdag die het bloed, het zweet en de geest – of wat ervan over is – stroperig maakt) eergisteren dus, werden de huisdichteres en ik opgeschrikt door een bons. En niet zo’n beetje bons. Ik dacht eerst dat zij op de eerste verdieping haar eerste heup had gebroken. Of dat de gevel was bestookt met een zwaar projectiel. Die heup bleek ongehavend, maar wat was die klap dan wél geweest? We inspecteerden alle kamers, liepen buiten langs de muur, keken in de dakgoten… Lou loene. Het was niet zo dat we overstuur waren, maar het liet ons ook niet helemaal los.

‘s Avonds vond de huisdichteres de oplossing (hoewel?). Aan de binnenkant van een inbouwkast stond een spiegel keurig rechtop op de vloer. Een spiegel waar wij geen van beiden ooit in hadden gekeken. Hij had bevestigd gezeten met dubbelzijdige plakstrips, die jarenlang voldeden, tot die middag. Gesmolten in de hittegolf? Materiaalmoeheid? Het raadsel van de bons was opgelost, wilden we graag denken.

Enfin, gisteravond was ik alleen thuis. Bloed, zweet en geest waren weer niet veel soeps. En toen… Kdoink!!!!!!! En niet zo’n beetje kdoink! Ik schrok overeind. Het was ditmaal op de benedenverdieping. Weer kon ik de oorsprong van het geluid niet achterhalen. En er zijn daar geen spiegels.

Zou er onder geesten ook woningnood heersen? Zodat ze van arren moede hun toevlucht nemen tot jarentachtigwoningen? En contre coeur hun intrek nemen in huizen met zonnepanelen en spookmuurisolatie, ook al hebben die geen verleden van gruweldaden en opiumverslaafde sadisten als bewoners?

Wat moet er van ons worden, zuchten ze moedeloos tegen elkaar. Vroeger deden we kroonluchters neerstorten… Moet je ons nu zien: peuteren aan een dubbelzijdig plakbandje achter een spiegel. Hoe diep kan je vallen? Minister de Jonge, doe iets!