Dichtbij en ver weg

Ja, rijm het allemaal maar eens…De huisdichteres deed mee aan het festival Schoorlse Kunsten en reisde donderdag af. Ik volgde haar vrijdag. Tot zover valt het nog te rijmen, door rijmelaars met of zonder rijmwoordenboek.

Maar er was ook nog het nationale en mondiale nieuws, waarvan wij door het drukke programma bleven afgeschermd. Terwijl het in één geval zo dichtbij bleek. Ik logeerde bij vrienden in Beverwijk en op zaterdagochtend begonnen wij de dag met een duinwandelingetje om hond Frits uit te laten. De keuze viel op een merkwaardig gebied bij Wijk aan Zee. Wij kronkelden langs smalle paadjes (zogenaamde kronkelpaadjes) en na een beklimming bereikten we een stalen bankje. Als het voor een huis had gestaan, zou een gewetenloze makelaar (of is dit een pleonasme?) dit uitzicht tonen in zijn brochure.

Dat dorpsgezicht is wat je ziet als je daar neerzijgt. Kijk je vervolgens over je schouder, krijg je een panoramisch zicht op het terrein van de sponsor van het bankje, Tata Steel.

Tata Steel…? Terwijl wij daar door het rulle zand puften, waren elders langs de omheining zo’n 400 activisten bezig om zich vanuit hun kampement toegang tot het hoofdterrein te verschaffen, onder het motto ‘Make the world Gretna again’. Dat terrein beslaat 750 hectare (7,5 km²), dus het is verklaarbaar, maar toch voelt het als een gemiste kans om zo dichtbij het spandoek ‘Ziek van de fabriek’ te zijn en het niet te zien hangen.

In Schoorl was het goed toeven, dus we toefden er vrolijk op los, zonder dat iemand ons een ongewenste nieuwsflits toediende. Pas ‘s avonds laat hoorden we van de doldwaze opmars van Prigozjin en trawanten naar Moskou. Niet dat ik mijn invloed had kunnen aanwenden, maar weer was het een vreemd gevoel. Zo’n beetje (stel ik me voor) als deze sprinkhaan in het huis van onze vrienden die een langdurige studie maakte van het plafondraam.

Zondagochtend NS-te ik alleen terug naar Wijhe. Voor het festival V.IJ.F. zou ik in Herxen vijf markante dorpsbewoners interviewen. Op het festivalterrein was het teleurstellend rustig (niet iedereen houdt tropische temperaturen), maar bij mijn vijf sessies in het Dorpshuis had ik over belangstelling, inhoudelijke publieksparticipatie en goede sfeer niks te klagen. Ongeveer gelijktijdig met de huisdichteres was ik thuis. Ook die liep over van positieve indrukken. En oh ja, was Poetin al gewipt? Nee, de Wagner-boys hadden zonder waarschuwing vooraf een andere afslag genomen. We deden nog een halfslachtige poging er iets van te begrijpen, maar toen bleek dat niemand er iets van begreep, gaven we het op.

In Schoorl werkte Sylvia samen met de ontembare Nelleke Scharroo, die maandenlang zelfportretten maakte op papierrollen, met zeer uiteenlopende gezichtsuitdrukkingen en gemoedstoestanden. Ik beweer niet dat ik ze allemaal herkenbaar vond, maar pffwgrpppaaffghvbbr… wat trok er dit weekend veel langs!